Psychosomatisch?

Wij hebben een afspraak: op welk ontieglijk uur Allerliefste ook landt, ik krijg altijd bericht. Vaak is alleen al het piepje om drie uur 's nachts genoeg om verder te slapen. Helemaal gerust gesteld moet ik niet eens de inhoud van zijn bericht lezen...

Vorige week maandag was het niet anders. "Amsterdam - gezellig," schreef hij. Waarop ik meteen belde: "Neem de eerste trein naar huis, alsjeblief. Jana is ziek, Lukas is niet helemaal in orde en ik heb 38,5."
Hij kwam er spoorslags aan om ons te redden.

Misschien was het psychosomatisch? Wou ik laten zien hoe ik écht niet zonder hem kan en letterlijk ziek word als hij er niet is? Of was het liefdeskoorts die iets te hevig toesloeg?

Dat lijkt me straf. Ik was niet de enige, er hingen microben rond in het héle huis. (Of kunnen we allemaal niet zonder hem?) Bovendien was hij donderdag al drie nachten thuis en steeg mijn temperatuur nog steeds tot bijna 39. Volgens mij kunnen zoveel graden puur psychosomatische koorts niet eens!

Als er toch iets van aan is, zie ik het vooral positief. Mijn lijf is blijkbaar in staat twaalf dagen te zorgen voor twee kinderen en zichzelf. Dat is drie mensen van verschillende formaten voeden en kleden, door weer en wind naar school, kinderopvang en werk brengen en ook daar sociaal-intellectueel-motorisch functioneren. Dan de omgekeerde weg terug afleggen, 's avonds opnieuw drie lichamen voeden, wassen en in bed krijgen. De ene met een voorleesverhaal, de ander met moedermelk en de laatste niet voordat de tafel van aangekoekte etensresten is ontdaan. De volgende dag moet dat lijf alles hernemen, zonder het pedagogisch geduld te verliezen of de moraal te laten zakken. Ondertussen - ja, zomaar even tussendoor terwijl het lijf al op de toppen van zijn tenen loopt - is het ook nog eens bezig allerlei virale en bacteriële infecties af te weren / uit te stellen. Het wacht schoon tot de praktische omstandigheden weer toelaten dat het kàn crashen. Het doet dat uiteindelijk ook (en hoe...) maar het is fantastisch dat het, indien nodig, blijft doorgaan zolang het moet.


*Merci, mijn lijf!*