De ochtendspits redde ik alleen als het ontbijt de avond ervoor klaarstond. Hoe kleinburgerlijk ik dat ook vond, principes hebben soms praktische bezwaren. De avondspits werd bijna dagelijks verholpen door de steun van mijn lieve schoonmoeder. Zo kon Lukas rustig drinken terwijl Jana bedklaar werd gemaakt. In het weekend kreeg ik vrienden aan tafel. Volwassen gezelschap geeft toch andere gesprekken dan met alleen een baby en een kleuter.
Conclusie één: ik heb fantastische vrienden en familie.
Conclusie twee: ik ben niet geschikt als alleenstaande moeder.
En vooral dat laatste zette me aan het denken. Ik voelde me maar weinig zelfredzaam (maar oeverloos dankbaar): zoveel hulp, kant en klare maaltijden voor mij, warm op school voor Jana. Als Allerliefste altijd kookt en boodschappen doet, de ochtendspits temt en de avondspits beheerst... Wat is dan eigenlijk mijn taak nog in dit huishouden?
Het antwoord: Opruimen. En vooral... De hele tijd lopen knuffelen! Ledoux schreef over dat knuffelen met haar dochter Pup een stukje in De Morgen (18 september 2010). Et voilà, nu heb ik de nodige argumenten: ieders zelfbeeld opschroeven en persoonlijkheden laten openbloeien is mijn aandeel in het huishouden!
KNUFFELGENERATIE - [...] Oudere echtparen die Pup bezoeken zien gruwend toe hoe het kind met ons slaapt, lacht en speelt. Ze bijten op hun tong om ons niet terecht te wijzen, maar krijgen het "leg ze toch in haar bed, als ze genoeg weent, slaapt ze wel!" vaak niet ingeslikt. En sowieso zie je ze denken: "Dat kan nooit goed zijn." Begrijpelijk, zij werden als ouders gevormd door dr. Spock, die strengheid predikte en waarschuwde voor bedorven baby´s. In hun ogen zijn we een verloren generatie aan het opvoeden, verwend tot op het bot.
[...] We zijn met velen. Vandaag lijkt de knuffelouder te regeren. Massa´s stellen in onze omgeving blijven veel lager dan drie maanden thuis omdat ze hun baby te jong vinden voor kinderopvang. Ze geloven in ´draagbaby´s´en niet-straffend opvoeden, willen hun kind vooral laten ontplooien en zichzelf zijn. Waar mogelijk wordt onze kinderen elke frustratie bespaard. Hechting en liefde zijn onze buzzwords.
[...] [Maar] onherroepelijk zie ik Pup als tiener voor me, die haar luiheid en inertie aan ons wijt. Een vrouw die ons gebrek aan dril en discipline onbegrijpelijk vindt, haar borelingen doof laat huilen en ze met twee weken de crèche in pleurt. en die ons als grootouders op de tong zal zien bijten tijdens het kraambezoek. Want wij ouwetjes zijn er pijnlijk van overtuigd: ze voedt een verloren generatie op...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten