We zijn er zeker van. Tot nu was het aarzelend. Heeft hij gewoon lekker gedronken? Voelt hij iets leuk in zijn buik? Of zou hij echt naar mij, naar ons lachen?
Nu zijn we overtuigd. Gisteren in het groot kussen eerst naar Jana. Echt schattig. En even later in de zetel naar mij. Heel uitgebreid.
En neen, geen foto. Naar dat eerste lachje kijken doen we live. We roepen elkaar: kom ne keer kijken! We wachten vol spanning of er nog een volgend glimlachje komt. Geen tijd en geen zin om de camera te gaan halen. Stel dat ik ondertussen één van zijn lachjes mis?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten