Gisteren was een vreselijke dag. Mijn grootva werd begraven. Ik kon er niet bij zijn.
Alleen in gedachten.
En misschien een heel klein beetje toch nog, met deze woorden, die mijn vader heeft voorgelezen.
Verder een vreselijke dag. Gelukkig miezerde het hier gepast.
Achteraf kreeg ik een paar zwart-wit foto's doorgestuurd.
Zijn kist in de kerk. Het bidprentje.
En tientallen uitgeschreven herinneringen, te veel om allemaal in de kerk voor te lezen. Aan de koffietafel haalde het ene na het andere kleinkind herinneringen boven.
Wat mij opviel, in al die teksten.
Hoe hij erin geslaagd is om élk van ons te doen geloven dat hij/zij het favoriete kleinkind was. Van de dertien en later vijftien voelde iedereen zich speciaal. We hadden allemaal, stuk voor stuk, een unieke band met Grootva.
Faut le faire, non?
Gisteren was een vreselijke dag. En ik was toch ook heel blij en trots.
Wat een grootva, mijn Grootva.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten