'Jullie wonen hier, hé?' Het is van voor corona geleden, de Japanner moet zijn geheugen opfrissen. 'Ja, weet je nog, toen en toen?' Genta van Samurai Kitchen knikt en neemt onze bestelling op.
Dan plaatst hij een rieten mandje op tafel. Daarin een set zwaarden, we krijgen er elk drie. 'Jullie moeten elk om beurt steken. Wie de Ninja in de lucht doet springen, is verloren.'
Verliespunten houden we bij met de bonen van een ander spelletje uit het rieten mandje. Jana en ik proberen dat na het eten uit. We moeten met veel te kleine plastic chopsticks gladde plastic bonen grijpen. Ze springen weg in alle richtingen, net als die Ninja.
Het geeft niet, behalve wij is er toch niemand in het restaurant. We palmen uiteindelijk drie tafels in. Een waarop de plastic bonen tussen onze lege borden en onder de stoelen liggen. Een waar de jongens verhit het ene na het andere zwaard steken. Een waarop Genta een doos papier zet.
'Kraanvogel?' Jana en ik knikken. Genta vouwt er elke avond eentje, zen voor het slapengaan. Hij neemt vanavond zelf ook een vierkant blad, gaat straks 'toch op tijd naar bed.' Dan toont hij ons waar we moeten vouwen, keren, plooien, draaien, vouwen, keren, plooien, draaien, vouwen.
Hij maakt er een hele show van en blijft tegelijk ongelooflijk kalm en geconcentreerd. 'Sorry, Papasan!' zegt hij tegen de overkant van het kleine restaurant. 'Origami kan soms even duren.' Dat het geen probleem is. Allerliefste en Lukas zijn nog volop de Ninja aan het doodsteken.
Kunt U zich dat voorstellen, dat U regelmatig naar hetzelfde restaurant terugkeert omdat het er zo lekker is? Ja, natuurlijk! Kunt U zich voorstellen dat U langer blijft omdat de kleurplaten zo leuk zijn? Wij ook niet!
Bij de Japanner doen we de wachtspelletjes lang nadat de rekening betaald is. Als het eten niet zo lekker was, zouden we daar zelfs zonder gewoon een hele avond willen komen spelen en kraanvogels vouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten