Old Quarter

Dat deze stad mij meer charmeert dan ik verwacht had, zeg ik 's avonds tegen Allerliefste. Overdag, terwijl hij de ene na de andere vergadering afwerkt, trek ik er met de kinderen op uit. Na het werk slenteren we met ons vieren door de oude wijk. 'Niet dat ik hier zou willen wonen, veel te druk. Maar om even cultuur op te doen en de sfeer in te ademen is het een bijzonder aangename, levendige stad.'

'Echt waar?' vraagt hij. Hij houdt van grootsteden, ik niet altijd.
'Ja,' zeg ik. 'Kijk eens naar de eerste verdieping.'

Hier en daar staan de huizen in de oude wijk nog in hun volle, vroegere glorie. Oude apothekerskasten in een winkeltje vol kruiden, bijvoorbeeld. De meeste oude huizen hebben flikkerend neon aan de gevel en een rolluik in plaats van twee houten ramen. Omgebouwd tot eettent met plastic stoelen, winkel, workshop. Dat heeft zo zijn eigen charme.

Vanaf de eerste verdieping zie je hoe het ooit geweest moet zijn. Parijse statigheid, met Aziatische elementen en heel veel gevelgroen. 'Kijk eens naar boven,' zeg ik dus de hele tijd. 

We wandelen waarschijnlijk een beetje gek, zo met ons hoofd naar boven gericht. Want tegelijk moeten we natuurlijk ook het voetpad in de gaten blijven houden, om op tijd bomen en brommers te ontwijken die daar geparkeerd staan. Plus de tempels tussen de huizen!

Zo klein dat we ze soms zomaar voorbij lopen. Goed onderhouden en nog steeds actief, het is niet omdat dit een moderne miljoenenstad is dat Boeddha minder belangrijk zou zijn. En ook dat vind ik iets hebben, hoe ze in Hanoi op weg naar kantoor nog snel even wierook branden.

Zou dat verklaren waarom Hanoi zo rustig en vriendelijk is? Het komt misschien omdat we telkens weer naar de oude wijk terugkomen... Ons hotel ligt ver weg van de grote wolkenkrabbers en de oude wijk bruist wel bijzonder levendig, maar op een gezellige manier: alles is hier op mensenmaat.

En toch kan dat niet de volledige verklaring zijn. Zelfs als we ons in de verkeersgekte begeven, op weg naar musea of het meer van Hoàn Kiếm, en ook wanneer we op het einde van de treinbrug op een drukke baan (met de mozaïeken van De Mol!) op een taxi staan te wachten, zijn die van Hanoi precies altijd op hun gemak en goedgezind.

Echt. Dat deze stad mij meer charmeert dan ik verwacht had, zeg ik 's avonds nog maar eens tegen Allerliefste. Nu al de vierde avond op rij. Morgen checken we uit, maar we komen terug.