Misschien dat het infobord het al lang aangekondigd had, maar ik wist van niets. Amper drie weken zijn we weg geweest! Als ik voor het eerst terug naar de markt ga, tuimel ik bijna over het stuur van mijn fiets. Waar ik hem normaal gezien tussen de brommers parkeer, liggen stellingen en bouwmateriaal. Ze gaan de markt herorganiseren.
Tot nu groeien de kraampjes organisch. Overal waar plaats is om een paar houten kratten te zetten, wordt met plastic zeil een afdak gespannen. Wie niet meer dan een paar trossen bananen of een stapel mango's en tomaten verkoopt, zet zich daartussen op een omgekeerde emmer. Idem voor de vrouwen die pinda's roosteren of zelfgebakken rijstkoeken verkopen.
Tussen al die kramen en kraampjes voldoende ruimte voor brommers die tot vlakbij moeten kunnen laveren. De meesten komen voor hun aankopen niet eens van hun zadel af. Hier en daar een soort steegje, voor voetgangers net breed genoeg om een binnenweg naar hun boodschappen te nemen.
Zal dat allemaal nog lukken in een nieuw, strak gebouw? Ik maak me zorgen over Tam, mijn vaste fruit- en groentenmadam. Zal ze meer huur moeten betalen? Gaat ze in die nieuwe structuur passen? Kan ze zo veel verandering aan? Zeventig jaar is ze al.
De volgende dag neem ik mijn fototoestel mee. Ik begrijp waarom mijn vader zo graag werven vastlegt, een naakt gebouw heeft iets. Wat mij betreft mag het nog even zo ruw blijven. Hoe langer de afwerking op zich laat wachten, hoe langer Tam in haar vertrouwde kraam kan blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten