Die cake gelukkig niet volgens het recept met een zout ei in het midden, de kookploeg voorzag plakkerige rijstdeeg. De kinderen kneedden en rolden het in bloem, daarna drukten ze er hun eigen stempel op: de afdruk van een traditionele mal. Het eindresultaat is niet veel groter dan een madeleintje, maar wel heel anders van smaak. Een tekenfilm legt uit waarom er cake moet zijn. (En ik verbaas me al lang niet meer om alweer een ander verhaal over het meisje in de maan, van die cake zijn er minstens evenveel versies.)
Voor de sterren maakten 'die van secondary' houten frames, de jongere kinderen mochten knippen en plakken. Toen we aankwamen, moest Lukas zich haasten om zijn ster af te krijgen. Achter hem stonden de trommelaars al klaar, zo meteen zou het feest beginnen. Gelukkig was Allerliefste mee: als de nood hoog is helpt hij desnoods knutselen.
Dan gaan alle kinderen rondom het grasveld zitten en halen de volwassenen hun camera's boven. De percussionisten trommelen luid en dof op de membranen, hoger en feller op de houten zijkant. Ze gooien hun armen omhoog en roepen 'hu'.
Hoe snel ook, het ritme blijft strak. Steeds dezelfde sequens, terwijl ze door hun knieën buigen en boven de trommels heen en weer bewegen. Dezelfde sequens, als ze hun oor te luisteren leggen en hun hoofd weer oprichten. Het is onheilspellend en opzwepend, de perfecte aankondiging voor wat daarna komt.
Vier jongens kruipen in een pak. In elk duo draagt de ene het gigantische masker, de andere gooit het achterlijf over zich. Samen zijn ze nu een rode en een gele leeuw. Ze sluipen en springen naar elkaar, rond elkaar en dan weer van elkaar weg: recht naar het extatische publiek. De bewegingen zijn vinnig en vloeiend, het pak golft en glinstert.
Alles gaat zo snel dat ik ze maar moeilijk scherp op de foto krijg. Als de leeuwen plots op hun achterpoten gaan staan, worden ze in een fractie van een seconde zo groot dat ik ze niet volledig in beeld krijg.
Als je goed kijkt wel te zien: de acrobatie van de jongens binnenin de leeuwen. Ze springen op en van elkaars schouders alsof het niets is, dragen elkaar én het masker dat ze van binnenuit met touwtjes bedienen. Ze draaien zich op hun achterpoten naar elkaar en knipperen via die touwtjes met hun oogleden, openen hun mond en laten hun tanden zien. Angstaanjagend indrukwekkend.
Na een hele reeks waarin trommels, leeuwen en cimbalen elkaar afwisselen, duiken de artiesten het publiek in. De man (of jongen?) met de griezelig brede glimlach is er ook bij. Wanneer hij zijn handen als een popster uitstrekt, reageren de kinderen uitzinnig. Als het eerste het beste tieneridool wil iedereen hem aanraken.
Toch is Mr. Glimlach lang niet zo populair als de leeuwen, die twee krijgen pas echt veel fans over zich heen. Telkens ze met hun ogen knipperen of onverwacht hun kop of staart draaien, gillen de kinderen nog luider.
Spanning en plezier, twee onmisbare ingrediënten voor een kinderfeest. Alleen bij de kleuters houden de leeuwen zich in. Mak als een lammetje staan ze stil om zich te laten strelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten