Ze had haar kroon opgezet en een feestelijke jurk aangetrokken, maar lang heeft dat niet geduurd. Zo stond het ook op de uitnodiging: zwemmen, cadeautjes, zwemmen, cupcakes, zwemmen, pannenkoeken, zwemmen.
'Schrijf maar Belgian pancakes,' zei ik, 'die zijn anders dan de Amerikaanse die ze hier kennen.' Kwestie van geen verkeerde verwachtingen te scheppen, en ook geen al te hoge. Want Jana wou het klein en rustig houden. Een handvol genodigden, eerst maar eens kijken hoe dat gaat.
En of dat ging! De meisjes riepen dat de jarige eerst vier dingen moest opduiken, dan pas kreeg Jana een cadeau. Het volgende moest ze met haar ellebogen openen. Daarna een paar salto's in het water. Idem toen ze allemaal samen cupcakes versierden en telkens weer in en uit het water gingen: veel plezier.
Ook bij ons een brede lach. Dat er überhaupt een feest doorging, had Jana zelf namelijk niet verwacht. Het afscheidsfeest aan het begin van de zomer was voor haar 'tegelijk een beetje mijn verjaardagsfeest, mama, waarschijnlijk ga ik in september nog geen vrienden hebben'.
'Vieren gaan we sowieso, verder zien we wel.' Meer kon ik toen niet zeggen. Mijn keel zat vast, mijn hart lag bijeengeveegd op een vuilblik en vrienden kon ik nu eenmaal niet beloven.
Maar ze zijn er! En ze zongen voor haar! En ze komen een andere keer nog eens terug! Na school, om samen te spelen. In het weekend, blijven slapen. Stella, Anna en Bi. Het feest en die meisjes: zij zijn misschien wel het beste verjaardagscadeau.
Ach Ellen, hoe mooi gevoeld en geschreven! Ik voel helemaal mee :)
BeantwoordenVerwijderenMerel dacht aan je dochter, ik vergat het. Daarmee kwam er van het kaartje, mailtje of enig andere contactname niets terecht. Onterecht... Jullie mogen weten, jullie blijven steeds wat in ons gezichtsveld hangen en zijn dus helemaal niet uit het oog, noch uit het hart. "Spijtig dat Lukas er niet is hé, om te kamperen in het Fluweelparkje", "Was Jana hier nu nog maar, dan kon ik misschien bij haar eens bellen...", "Mama, er staat een vreemde man in de tuin van Lukas en Jana!", "Er zijn nu geen kippen meer hé, mama, er zijn nu konijnen." Ik piep door het venster op zoek naar Lukas tussen zijn auto's. Ik zag je gisterenavond zelf aan de schoolpoort staan! Dat dacht ik toch.
En dan de ontmoeting met je ouders op het feest van de familie Van Malleghem! Zeiden ze daar iets van? Toonden ze ons amateurfilmpje? Wat een blij "weerzien" was dat, wat een verrassing! Daar stonden we dan, samen op eenzelfde stamboom... Jij en ik dezelfde overgrootouders... Ik voelde me een beetje thuiskomen, daar tussen die hele vreemde familiebende.
Of hoe de wereld klein en groot kan zijn tegelijkertijd. Maar dat moet ik jullie niet meer uitleggen...
I.! Ik mail je ...
VerwijderenOh, hoe heerlijk voor Jana :) En straf van haar ook, dat ze op zo'n korte tijd al vrienden heeft kunnen maken!
BeantwoordenVerwijderen