Eén. Ik heb me lang afgevraagd hoe ik het huis op de laatste dag helemaal leeg zou krijgen. We vertrekken vroeg in de ochtend, ik kan de matrassen toch moeilijk vanonder hun slapende lijven trekken? Daarom logeren we tijdens onze laatste Belgische week bij vrienden aan het begin van onze straat. Wat ben ik blij met dat adres! De kinderen hebben er een vriendinnetje en ook weer speelgoed. Verder geen probleem dat het huis op nummer 2 een tijdelijke duiventil wordt. Meer nog. Omdat de vrienden-buren zelf jarenlang in het buitenland leefden, staan ze me op precies de goede manier bij. Met raad en daad, vol begrip maar zonder drama. Doortastend, net wat ik nodig heb.
Twee. Vanaf ons tijdelijk adres loop ik over en weer naar ons huis. Dat moet nu echt he-le-maal leeg gehaald en gepoetst worden. Mijn ouders en schoonouders springen in, zijn broer, mijn jeugdvriendin, de vriendin-via-de-kinderen. Al een geluk, want in de kleine hoekjes en kantjes ligt na tien jaar behoorlijk veel vuil. We doen door tot behoorlijk laat, maar het huis is (vreemd) leeg en blinkt.
Drie. Ons huis is leeg, de voormalige slaapkamer van mijn zus is vol. Volgepropt. En zeggen dat ik al behoorlijk veel naar de Kringloopwinkel terugbracht! Volgens het internet heb je gemiddeld 50 dozen nodig voor een verhuis. Reactie van mijn vader: 'Dus er zijn mensen die met 100 dozen verhuizen en mensen die geen enkele doos nodig hebben.' Wij komen rond met een 70-tal , de inhoud staat telkens gedetailleerd op de buitenkant. Voor het geval dat we de komende jaren nog meer spullen nodig hebben. Ik hoop van niet, we hebben al zoveel naar daar laten overbrengen.
Vier. In Vietnam pakt Allerliefste het speelgoed, de boeken en kleren uit die al overgekomen zijn. Hij stuurt ons foto's en filmpjes van het (tijdelijke) appartement waar we de komende weken samen zullen wonen: de kamers met daarin de kasten en daarin onze spullen. In Gent pak ik de allerlaatste valiezen in. Wij hebben er zelf maar twee, mijn moeder verzamelt extra valiezen bij haar Europese collega's en familie. Zo komt het dat ik een allegaartje vul van sporttassen, valiezen op wieltjes en ... in karton! Aan de binnenkant staat het adres van mijn grootouders geschreven, zo reizen/verhuizen zij een beetje met ons mee.
Vijf. Zes. Zeven. Acht. Negen ... Er zijn nog meer beelden. Ik ben zo druk bezig dat ik vaak pas achteraf denk 'daar had ik een foto van moeten nemen'. Een foto van onze koelkast vol potjes, doosjes en ovenschalen: vrienden en familie zorgen dat ik die laatste maand alleen nog maar moet opwarmen. Met liefde gemaakt, dat smaakt. Een foto van het uitgebreid wagenpark dat voor mij klaar staat. Met bijhorende chauffeurs! Ze rijden af en aan naar het containerpark, brengen eten, verhuizen dozen, vervoeren mijn kinderen, brengen en halen de fiets die ik zelf niet meer heb ... Een foto van iedereen die nog met de kinderen op de foto wou. Een foto van allerlei sms-jes met 'goede moed' en 'veel geluk'. Een foto van wat je niet op foto kunt vastleggen. Knuffels, blikken van verstandhouding, onuitgesproken en uitgesproken woorden, dappere glimlachjes.
Wat ik met de beelden eigenlijk wil zeggen: rond mij is een gigantisch netwerk opgestaan. Een netwerk waarvoor ik mijn beide handen kus. Ongelooflijk hoe warm en ondersteunend dat voelt. Bedankt. Zo hard bedankt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten