Briljanten bruiloft

'Is er een betere plek om zoveel jaren liefde te vieren dan de Pacificatiezaal?' vraagt de schepen van Burgerzaken en Protocol. 'Die vloer alleen al! Een labyrint van zwarte en witte stenen, symbool voor de zoektocht naar elkaar.'

De koppels in kwestie knikken. Onderhandelen, compromissen sluiten en de vrede bewaren: ze herkennen het. Degenen die 50 jaar standhouden, verdienen goud. Een pact van 60 jaar is goed voor diamant. Vervolgens nemen de edelstenen en -metalen sprongen van vijf jaar. Want de kans dat je samen zó oud wordt, vermindert met de jaren.  

Mijn grootouders zijn volgens de normen van die tijd laat getrouwd, ze waren beiden al bijna dertig. Daarom is het bijna onvoorstelbaar dat ze hun briljanten bruiloft halen: 65 jaar. Samen met de gouden en diamanten koppels nodigt Stad Gent hen uit om hun jubileum te vieren. In de Pacificatiezaal dus. 

Het is een mooie ceremonie. De schepen vertelt over hun eerste ontmoeting in het Gentse studentenleven. Heel braaf, op het kerstfeest van het HVKA, het Hoogstudentenverbond voor Katholieke Actie. En over hun gedeelde passie voor geschiedenis. Ze verwijst ook naar de vorige editie. 'Vijf jaar geleden vroeg ik jullie om terug te komen voor het volgende jubileum, ik ben zo blij dat het gelukt is en dat jullie hier zijn. Binnen vijf jaar weer?'

Maar hoe persoonlijk de schepen het ook maakt, een ceremonie vat natuurlijk nooit de diepte van zo'n lange relatie. Ook de brief van het koninklijk paleis, de medaille, de bloemen, de cadeaus kunnen nooit volledig vatten wat dat is: jarenlang lief én leed delen. Misschien vat deze foto het. Een beetje.

Mijn grootouders zijn nochtans niet voor veel uiterlijk vertoon, en al zeker niet van grote passie. En toch. Terwijl de verschillende families zich opstellen voor foto's, een snelle zoen.

Zij heeft het gezien.

Dat je na 65 jaar nog steeds veel kunt delen: leed én lief.