Pagina 218/219

De bladwijzer die de uitgeverij erbij geeft, is eigenlijk een lijstje. 'Muzieksuggesties bij het lezen van Noord', staat er bovenaan. Sien Volders raadt specifieke nummers aan van The Stanley Brothers en Flatt & Scruggs, van Leonard Cohen en Gillian Welch.

Terwijl ik met de personages ronddwaal tussen de bergen, de bomen, de rivieren van Noord, speelt haar lijst op de achtergrond. Daarna 'zoveel Townes Van Zandt als de lezer verdragen kan'. Als het lijstje op is, zoek ik nog wat bluegrass. De Athabasca Barnburners, snelle banjo's waar je met wat zoekwoorden uit het verhaal vanzelf op uitkomt. En uiteindelijk deze van Jeff Buckley.



Adam zingt het voor Sarah, op een cassette op pagina 218/219.

Het boek en de muziek doen precies wat ze moeten doen, deze laatste donkere dagen onder een dekentje in mijn zetel. Niet dat elke roman een hoorspel voor volwassenen moet worden, schreef ik eerder al. Maar het idee om een blokje tekst aan te klikken waarna muziek begint te spelen die je nog meer in het verhaal trekt, ligt me wel.

Tot aan de epiloog van Noord. Het jaartal duidt 1976 aan, dat is zo'n vijftien jaar vóór het verhaal. Ik zet alle muziek uit, lees de laatste bladzijden in stilte en moet net als I. 'wenen, maar niet heel hard'.

Dus luister. En lees het boek. Want Noord is mooi. De winters daar. En hoe belangrijk vriendschap, brieven, muziek, liefde en telefoontjes op donkere dagen zijn. De zomers daar. En de energie die je lijfelijk voelt als de natuur barst. Kampvuren, verhalen, onderweg zijn, kunst en schoonheid overal.

Het zijn allemaal dingen in werk en leven die ertoe doen, daarvoor alleen al moet je Noord lezen. Voor de compositie van het verhaal en de klare schrijfstijl, uiteraard. Maar bovenal voor de mannen en vrouwen die er met weinig woorden toch onvoorwaardelijk voor elkaar zijn.


Edit: Een dag later speelde Radio 4, de Nederlandse equivalent van Klara, in Opium ook een paar nummers van de bladwijzer. Boekenlegger, zeggen ze daar in het Noorden. En Sien Volders doet ook mee.