Perrongeluk

Dan nemen we toch gewoon de trein! Op fietsvakantie zit dat zinnetje standaard in mijn achterhoofd. En niet alleen in het mijne, velen combineren fiets en trein. Maar zomaar over naar plan B is toch wat makkelijker gezegd dan gedaan.

Want in Spanje durft de RENFE niet garanderen dat je fiets meekan. Eigenlijk mogen er sowieso geen fietsen mee, alleen pakketten met bepaalde afmetingen. Als je je voorwiel demonteert, het stuur 180 graden draait en de pedalen eraf haalt en er een cadeautje van maakt, ziet niemand nog dat het een fiets is!

De treinbegeleiders weten natuurlijk wel waar het om gaat. Zij beslissen bij aankomst in het station of die grote stukken bagage meekunnen. Indien niet, dan sta je daar op het perron. Met je ticket, je inpakwerk, ontgoochelde kinderen en een hotelreservatie die je niet meer kosteloos kunt annuleren. Daarom kun je niet anders dan hopen. Hopen dat er geen andere reizigers met grote stukken bagage zijn (en zeker geen andere fietsers, bah!). Of dat het treinpersoneel goed- en fietsgezind is.

En oef, onder de rugzakken van een paar Compostella-reizigers was nog genoeg plaats voor onze fietstassen. In een ander compartiment konden we onze plastic mastodonten kwijt. Twee tassen 'handbagage' hielden we bij ons. Picknick en sneukels, boeken en een handvol speelgoed om ons urenlang te vermaken. En dan was er nog het landschap! Spijtig, dacht ik, dat we dat met de fiets overslaan. En soms: maar goed ook! Want de trein rijdt door tunnels en soms ook in rondjes, precies omdat alles zo steil is. 

Bij aankomst 's avonds laat pakken we alles uit. Het perron is leeg, plaats zat om onze fietsen te monteren en de plastic zeilen op te vouwen. Het is zoals met groot beddengoed: daar heb je wat bewegingsruimte voor nodig. Tegen dat we naar ons kot in Bilbao fietsen, is het donker. Net als echte studenten warmen we een restje pasta op in onze kitchenette. Daarna gaan we elk in een eenpersoonsbedje slapen. Nog steeds blij verrast om ons perrongeluk, nu zitten we plots honderden kilometers verder. Maar ook een beetje moe door al het gedoe.

Neen, dan de Euskotren, het treinnetwerk dat de Basken liefst in eigen beheer houden. Je rijdt je fiets met bagage en aanhangsels in de wagon en klaar.



Op het Franse netwerk hangt het dan weer af van de soort trein: regionaal, intercity of hoge snelheid. Maar dan met de Franse termen, natuurlijk. Vanaf vier personen vorm je een stam en krijg je korting. Ticket tribu. In de piepkleine stationnetjes zijn wij soms de enige stam op het perron. Ofte: grasplein met dichtgegroeid spoor. Maar rijden doet het.

Op de TGV mag je eigenlijk geen fiets meenemen, dus is het opnieuw demonteren en inpakken. Met dat gemak dat het perron amper een kwartier op voorhand wordt aangekondigd. Je mag zelf kiezen hoe je het aanpakt.

Ofwel demonteer je alles vooraf, in de gang die de verschillende perrons verbindt, en sleur je zodra je het nummer kent vanuit die gang alles naar het juiste perron. Wat niet rolt, is log om dragen, dus moet je vijftien minuten alles geven. Je struikelt met een fietspakket naar daar, parkeert er een kind bij om het gerief te bewaken en holt terug, naar het andere kind dat nog zes fietstassen en een fietskar bewaakt. Ofwel wacht je tot het spoort wordt aangekondigd en rol je alles tot vlak bij de trein. Op het perron heb je dan nog twaalf minuten tijd om bagage af te laden, fietskar los te koppelen, stuur te draaien, voorwiel en pedalen te demonteren, alles in te pakken en op de trein te heisen.

Wij deden een combinatie van beide. Eerst vriendjes worden met het stationspersoneel, misschien weten zij wél al waar de TGV halt houdt. Daarna demonteren we in de gang ter hoogte van spoor 1, 2 of 3 fietsen en aanhangfiets. De elektrische plooifiets en de fietskar laten we op wieltjes. Attention, voie 3! Allerliefste draagt de fietspakketten, de kinderen rijden de rollende onderdelen, ik zorg voor fietstassen en laatste los gerief.

De kinderen zijn tegen dan zo gerodeerd dat de zenuwen al lang niet meer zo hard opspelen als op het Spaanse perron. Een uurtje tevoren, bij aankomst in het station, waren ze zelfs zo op hun gemak dat er nog piano gespeeld kon worden. Luister hier, naar dit stationsorkest, en hoe de dienstemedeling van de SNCF erdoor klinkt.

Al bij al... Minder fietsen en fietsen op de trein? Je moet ervoor naar een plaatselijke doe-het-zelf-zaak. Plastic zeil, touw en plakband kopen. En er komt een beetje gezonde stress bij kijken, maar het is al het gedoe waard. Mooie treinritten en vooral: het onderdeel vakantie sluipt terug in onze fietsvakantie.