Vrijdagavond. In de Sint-Baafskathedraal in Gent.
Ik hou van het Requiem van Mozart, zing thuis soms mee met de cd.
Fonetisch, zoals mijn kinderen met Engelse liedjes doen. (En ik soms ook.)
Want natuurlijk ken ik niet alle woorden.
Dus vrijdagavond. In de Sint-Baafskathedraal in Gent.
Het Schola Cantorum. Tekst op mijn schoot.
'Zoekend zijt gij moe gelopen.'
De zin trof me. Heel dat lied smeekt: 'Alstublieft, heb medelijden.' Soms zou ik dat ook willen vragen. 'Alstublieft, wereld rond mij, laat mij even. Ik ben van al dat zoeken zo moe.'
Thuis ging ik googelen. 'Quaerens me sedisti lassus.' Op minuut 1:35 naar het Engels vertaald als 'Seeking me, thou sankst down wearily'.
Er zit dus een jij en een mij in de zin! Betekent het dan dat je een ander soms probeert te zoeken, maar, speurend naar beneden, van vermoeidheid niets meer ziet? Als er ooit een moderne interpretatie komt, van God los, laat het dan de hoop uitspreken dat we elkaar blijven zoeken en zien.
Dan komt het met die smeekbede van hierboven om mededogen voor elke mens misschien ooit ook nog goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten