Postzegelzoenen

Gisteren deed ik nog gauw een tekening van Lukas op de post. Eergisteren was het een kaartje met tips over het slachtoffer in de laatste eliminatieronde van de Mol.

Vorige week, nog voor ze goed en wel vertrokken was, een echte brief.
Twee kantjes lang, over alles en niets eigenlijk.

Want wat vertel je je dochter terwijl ze een kamer verderop haar valies aan het inpakken is, met volle goesting en ook vol spanning?

Je vraagt wat ze allemaal al gedaan heeft. Je schrijft over dingen die ze al weet: dat papa woensdagavond gaat klimmen, dat haar broer naar de wrattendokter moet, dat de speelplaats er zonder bovenbouw wel erg rustig bij ligt. Je vraagt om haar kamergenoten de groetjes te doen en je schrijft dat ze maar zot veel plezier moet maken.

En hoewel je weet dat iedereen daar goed - en haar ongelooflijk fantastische juf zelfs zéér goed - voor haar zal zorgen, hoop je dat de heimwee haar niet vloert. Maar dat schrijf je niet, het blijft tussen de regels hangen. Je wil het voor haar niet nog zwaarder maken. 

Je plakt - meer voor het gedacht dan de echte werking ervan - een oude priorsticker op de envelop en je trekt naar het postkantoor.

Daar laat je je verleiden door de loketbeambte. 'Er zijn ook speciale zegels. Voor bijvoorbeeld een verjaardagskaart of een brief aan een kind op zeeklassen of zo. Per stuk kost dat maar 10 cent meer.'

'Ze is op bosklassen, doe maar die speciale.'

Als de framilie zich ook liet overhalen, dan moet de Post deze week goed te doen hebben.