Bye bye bib

Een diepvriezer midden in de themazaal, stripverhalen in de kelder, vlooien op het vierde en roze pluche in het amfitheater van de jeugdafdeling. Foto vanop de krantenbrug.

Hoe doe je dat, afscheid nemen van een bibliotheek? Met verhalen natuurlijk. Ik was erbij, die avond van het laatste woord. Tussen de mannen met Davidsfondsbaardjes en de vrouwen met een leesbril aan de ketting.

Luisterde eerst beleefd naar Dirk Musschoot: van Ottogracht tot de Krook, dat is meer dan 200 jaar lokale bibliotheekgeschiedenis. De episode met de vlooien is - achteraf gezien - hilarisch. Dat de "vuile boekskes" achter slot en grendel zaten, vandaag bijna onvoorstelbaar. Net als de befaamde fichebakken van toen en de documentatiemappen met allerlei knipsels.

Daarna begon het rondzwerven. Van de kelder tot de vijfde verdieping, tussen de lege boekenrekken had RELAAS die avond allerlei verhalen verstopt. Verschillende medewerkers, ontleners en een vrijwilligster van boek-op-bezoek vertelden over de bib, de boeken en wat dat doet met mensen.

Zelf herinner ik me nog het waw-gevoel bij de start van Gent Zuid. Er was een verdieping vol cd's! (Al was die aparte discotheek met de lp's en de ronde glazen deur ook bijzonder.) En die gigantische hal met sterren was zo mooi. De jeugdafdeling leek ook al zo immens groot. Toch zeker vergeleken met het kot op de Kouter. Daar moesten kinderen, links van de volwassen afdeling, eerst door een lange, donkere marmeren gang. Deur met trapjes, piepklein lokaaltje waarin de boeken naast de volgepropte rekken in stapels op de grond lagen.

Dat ik het daar op de Kouter als kind al klein vond, zegt genoeg. Weinig plaats voor boeken, weinig plaats om te bewegen. Dus zat ik er naar mijn gevoel uren stilletjes op de tapis plein. Verdiept. Tot mijn vader opdook met zijn stapel onder de arm. Of ik mijn keuze gemaakt had? Dan legde ik mijn (maximum!) vijf boeken op de balie. En stel U voor, twee computers hadden ze daar. Eentje bekleed met de oren, ogen en neus van een hond. Daarnaast een ander computerbeest met onderdelen geknipt uit stevig gekleurd papier.

Achteraan elk boek zat een driehoekig plastic flapje met een kaart in. Soms vind ik er nog zo eentje in een oud biblitheekboek en dan ben ik oprecht ontroerd. Ik weet niet meer precies hoe het werkte, ik denk dat we die moesten laten afstempelen. Dat herinner ik me nog heel zeker: dat ik telkens papier in een machine moest schuiven. Ik hoor nog het geluid van de datum die gedrukt wordt, ik zie dat toestel zo voor me. Bekleed met de papieren tanden van een krokodil. Griezelig leuk om daar iets in te schuiven.

In het verhaal van de Gentse stadsbibliotheek vind ik er evenwel niets van terug. Heeft iemand diezelfde jeugdherinneringen aan de bib van toen? Wat was dat ander computerbeest? Zouden er nog foto's bestaan van de krokodillenstempelaar? Zo ja, dan schuif ik graag een kopie als bladwijzer tussen het tijdsdocument dat hier ondertussen op de salontafel ligt ...