Het meisje dat de zon niet zag

Nu ze consequent boeken leest voor kinderen van een jaar of drie ouder, ben ik mijn eigen campagne gestart. Geen verplichte lectuur, nefast voor leesplezier. Gewoon nu en dan een vurig pleidooi voor de boeken waar ik zelf ooit zo van genoten heb. De boeken die zij dreigt over de slaan. Deze bijvoorbeeld.

Tijdens de storm vorige zondag, zag ik mijn kans. Binnenblijven met boeken. 'Hier. Waarschijnlijk heb je het vanavond al uit.' Na drie pagina's legde ze het opzij. Saai.

Ik las een paar zinnen en knikte. Die taal zo oud. Zweminrichting! Gelagzaal! De opbouw zo traag. 'Er gebeurt niet echt iets, mama.' De moraal zo moraliserend. Het verdriet van vader en moeder was voor Lisa de zwaarste straf en ze nam zich voor om nooit meer jaloers of onhebbelijk te zijn...

En toch. Brieven in braille. De ongewone vriendschap tussen de twee meisjes. Al die grootse gevoelens. 'Kom, ik zal het eerste hoofdstuk voorlezen. Misschien raak je zo in het verhaal.'

's Avonds in bed sloeg ik de allerlaatste pagina om. Het hele boek had ik voorgelezen! Zo sterk was ik zelf weer door dat verhaal geraakt. Verschillende keren een krop weggeslikt. En toen ze me doorhad: vragend plagend een zakdoek aangereikt gekregen. Samen zuchtten we ook een paar keren. Want oef, op het einde gaat het best goed met het meisje dat nooit meer de zon zal zien.

Jawel. Dat boek blijft overeind. En om het even hoeveel jaar ze is: voorlezen ook.