Wereldkamp

Elke keer dat ik mijn innerlijke hippie uitlaat, merk ik met hoeveel we zijn. Op wereldkamp kon ik ons zelfs niet tellen, al die jongeren en gezinnen op hun sandalen. Voor mij en de kinderen was het de eerste keer, dus ik leg het even uit.

Gepakt en gezakt met je eigen tent, matje en slaapzak trek je vier nachten, vijf dagen naar de Hoge Rielen alwaar je - afhankelijk van je leeftijd - meedraait in een leefgroep (de jongeren, zij starten met een fietstocht), een hele dag spelletjes speelt (de kinderen), debatten en workshops volgt (de volwassenen). En alles gelinkt aan het thema.

Dit jaar stond Border Crossing centraal. En dat gaat breed. Van je persoonlijke grenzen (lichaamsbewustzijn, seksualiteit) en vluchtelingenproblematiek tot de grenzen van de vrije handel (het TTIP-akkoord) en ons ecologisch systeem. Jawel, het Wereldkamp wil mensen sensibiliseren. Het is onderdeel van de Noordwerking van Oxfam Wereldwinkels en Broederlijk Delen. Van een eventueel katholiek kantje valt evenwel niets te merken. Zelfs niet in de liedjes aan het kampvuur.

Wij hebben er een heerlijke tijd gehad. Gewekt met een liedje. Mooi weer, plonsen in de zwemvijver. Banden aanhalen met volk van weleer dat we daar tegenkwamen, nieuwe mensen leren kennen. De lekkerste vegetarische grootkeuken ooit. Heerlijke bonte avond met El Sindicato Sonico.

Desalniettemin: weinig vrijblijvend. Het inleefspel voor de kinderen, toen ze met een overlevingspakket op de vlucht moesten, dat hakt er nogal in. Het toneel van Adamaee, verdreven omdat hij verboden verhalen vertelde en nu op zoek naar zijn broer, daar praten de kinderen nog over. Idem onder de volwassen deelnemers. Aangrijpende getuigenissen, schokkende documentaires, intense nabesprekingen. Best bijzonder, zo met je gezin op wereldkamp. En ik denk: niet alleen voor hippies.