Leve beren!

Ik heb het nogal voor vaders.

Voor vaders in het algemeen. Want hoe groot ook het aandeel dat ze elke dag opnemen, als het in publieke gesprekken over gezinnen en kinderen gaat, blijft dat steevast onderbelicht. Toch spijtig dat opvoeden in het openbare domein zo'n uitgesproken moederfenomeen blijft. De realiteit van alledag, waarin vaders ook gewoon de kinderen grootbrengen, zou vaker in beeld / aan bod moeten komen. Charlie Magazine zei het naar aanleiding van vaderdag ook nog eens. Deze mannen zijn er alvast mee begonnen: Johan Bavman toont Zweedse vaders tijdens hun ouderschapsverlof. (Een fotoreeks die ik minister Rutten graag zou tonen: als ze zorgverlof voor kinderen 'net als in de Scandinavische landen' meer evenwichtig tussen partners wil verdelen, praten we over maanden, niet over weken.) Pieter en Dimitri begonnen Vaderklap, een papablog als tegengewicht voor de vele mamablogs. Charlie en Andy bloggen al langer: How to be a dad is hilarisch, om hun instructional diagrams moet ik altijd lachen.

Voor vaders op mijn werk. Er lopen daar ook levende, echte vaders rond. Vaders van kersverse baby's, van pubergeweld, van kleine kinderen een generatie verder. Maar nu heb ik het dus even over de vader als archetype, als principe. Dat betekent: in het schrijven voor de kinderopvang en preventieve gezinsondersteuning - een sector waar nogal eens wordt samengewerkt met ouders - bewust ook voorbeelden met vaders brengen. Vaders die komen voorlezen aan een groep peuters. Vaders die met hun baby naar het consultatiebureau gaan. Vaders die hun kinderen naar school brengen. Zonder er de nadruk op te leggen hebben ze indirect toch betekenis, die weloverwogen woorden en beelden die gewoon - als in: evenwaardig - naast de voorbeelden met moeders staan.

Voor twee vaders in het bijzonder. De mijne en die van mijn kinderen. En kijk! Wat beeldvorming betreft heeft de juf van onze kleuter misschien wel dé oplossing gevonden.