El Fath

'Maar mama, zo mooi!' zei ze toen ze de foto's zag. Tevoren was ik met een groepje ouders naar El Fath getrokken. Een rondleiding in een van de grootste moskeeën in Gent, dat wilde ik niet missen.

Vanaf de school is het amper twee straten stappen. Onderweg praat ik met Seloua. Ze is niet geboren maar wel getogen in Gent. Vader-gastarbeider achterna gekomen. Eindelijk was het gezin weer samen. Ik ken haar sinds haar dochter R. een peutertje was, ondertussen zit die kleine spring-in-'t-veld bij de mijne in de klas. Om de twee zomers gaan ze met het hele gezin naar Marokko. 'Want elk jaar zou overdreven zijn. Ik heb hier ook nog mijn leven, hé.' Seloua praat Gentser dan ik en als ik in het centrum een van haar zussen tegenkom, stellen ze mij voor aan hun moeder. Die legt dan haar hand op haar hart. 'Salam aleikum' en een brede glimlach. Meer communicatie is er niet, maar het is voldoende.

Seloua vertelt hoe ze vroeger met de school de mis bijwoonde. 'In het begin was ik bang in de kerk. Het is daar zo groot, zo donker en koud. Alsof er heksen wonen. Maar na een paar keer was ik meer op mijn gemak. Het is daar heerlijk rustig.' Ik beken. 'Behalve op reis ben ik nog nooit in een moskee geweest. Voor mij is het meestal alsof ik een sprookje van duizend-en-één-nacht binnenstap. Ik ben benieuwd.'

We doen onze schoenen uit. In het voorportaal stinkt het naar zweet en zolen. Als we op de zachte tapijten stappen, begrijp ik was Seloua bedoelt. De moskee is vol licht en één grote uitnodiging: 'Zet u en blijf maar, hier kan een mens op adem komen.' Mooi, warm, sfeervol. We krijgen uitleg over de vijf zuilen van de Islam en lachen ook heel wat af. 'Tijdens de dienst wordt alles twee keer gezegd: in het Arabisch en het Nederlands. Soms is er ook vertaling naar het Frans, maar niet altijd. Anders duurt het veel te lang.' (Sommige gelovigen moeten het vrijdaggebed in hun lunchpauze ingepast krijgen.) 'Bedoeling van de ramadan is om minder bezig te zijn met eten en meer met bidden en studeren. Maar eerlijk gezegd denk ik die eerste dagen toch aan niets anders dan eten, hoor.' (Daarna betert dat. En doen ze in die gewonnen tijd ook wel eens een dutje.) 'Waarom de mannen en vrouwen apart bidden? Als ik in de richting van Mekka kniel, zal die man achter mij zich niet al te veel op zijn gebed kunnen concentreren, hé.' (Heerlijk relativerende zelfbewuste vrouwen.)



Ook katholieke gebruiken passeren de revue. Dat er een boeddhistische of hindoeïstische tempel zou zijn naast de Carrefour in Mariakerke. En hoe zit dat in de protestantse kerk? En bij de Joden? Dat dergelijke groepsbezoeken goed zijn. Het maakt de tongen los, verhoogt het wederzijds begrip en de onderlinge verstandhoudingen. Dat het ook goed zou zijn voor onze kinderen. Misschien moeten ze daarvoor niet eens wachten tot de bovenbouw? Youssra geeft als vrijwilligster bij El Fath ook rondleidingen aan jongere kinderen. Met kalligrafie en zoekopdrachten.

Aan de reactie van Jana bij de foto's te horen, denk ik dat het wel eens een heel goed idee kan zijn. De kinderen van de niet-confessionele zedenleer, samen met de Islamklas en de godsdienst-kinderen bij elkaar op bezoek. Al vanaf de kleuterklas weten ze wie halal eet, wie vegetarisch en wie boterhammen. Thuis praten we over wie Allah is en wat er precies gebeurt tijdens een eerste communie. Als die vragen er al zo vroeg zijn, waarom dan niet vanaf het begin die verschillende werelden leren kennen? Samen, vanuit oprechte nieuwsgierigheid naar elkaar. Hopelijk om te ontdekken dat er ook heel veel gelijkenissen zijn. Dat iedereen probeert een goed mens te zijn. Dat iedereen van schoonheid geniet. En graag samen lacht.