Hij ook. Ik ga hem die preventieve tips toch eens onder de neus wrijven. Het mag nu wel eens gedaan zijn met hun malaise. Ik kan mij met mijn werk * bij hen zetten zoveel ik wil, maar veel liever bezoek ik hen gewoon thuis. Madeleine cakejes erbij.
* En terwijl ik tijdens zijn dutje zo stil mogelijk zit te typen, hoor ik hem plots iets zeggen. Ik kijk, hij praat in zijn slaap. Benieuwd of er nog iets komt, blijf ik met ingehouden adem staan. Hij fluistert: 'Wat zegt je?' Daarna volgt een giechel alsof hij 17 is. 'Neen, Niek.' En even later, terwijl hij met zijn hand aaibewegingen maakt over bruine stugge haren die ik zo voor mij zie: 'Gij zijt neen braven hond geweest, hé, Kozackske. En zo triestig dat ge d' er niet meer zijt.' Als hij een paar uur later weer wakker word, vertel ik hem dat ik al zijn geheimen gehoord heb. 'Ach ja? Ja. Kozackske, dat was een lieve hond.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten