Tiens, opruimen en werken, dat kan ik blijkbaar tegelijkertijd.
Op mijn bureau het kaartje van de Kanaries. Juf Christel, Rana, Nika, Vanesa, Joppe, Merve, Marius, Sherya, Yasin, Elaine, Stelle, Esmir, Osmancan, Finn, Quinten, Kartal, Charlie, Romy, Saidat, Yusuf en mijn eigen Lukas doopten elk hun duim in de verf en stempelden een bedanking voor een jaartje nestouder.
Nestouders, zo leer ik schrijvend voor mijn werk, maken inherent deel uit van de filosofie van Jenaplan. Bedoeling is immers om het leren zo dicht mogelijk te laten aansluiten op het gezin. Dus spelen ouders op school een belangrijke rol.
Enter ook de graadsklassen, waarin oudere en jongere kinderen van elkaar leren. (Dit staat er zelfs nog bij: doordat kinderen ook telkens weer van positie wisselen - nu weer de jongste, dan weer de oudste - doen ze zelfs meer sociale ervaringen op dan in een gewoon gezin.) En enter de groepsruimte in elke klas (vaak een kring) die zo huiselijk mogelijk ingericht is.
Interessant, al die informatie die ik bijeenscharrel voor een artikel over Peter Petersen, de prof die in het Duitse dorpje Jena met zijn experimenteer- en oefenschool een nieuwe pedagogiek ontwikkelde.
Interessant ook, omdat ik deze vakantie met enige afstand eens kan nadenken over dat nestouderschap.
Bedoeling is alleszins om ook de leerkracht wat te ondersteunen. Ik probeer me dus - voor zover mijn job dat toelaat - vrij te maken voor uitstapjes (of ik stuur Allerliefste mee). Ik blijf 's ochtends soms een beetje hangen om een verhaaltje voor te lezen of een spelletje te spelen (maar vaak speelt die job dan wel weer parten). Mijn telefoonnummer hangt aan het prikbord in de gang: ouders kunnen met vragen altijd bellen (tot nog toe nog niet gebeurd). En als er in het jongste kleuterklasje nieuwe kinderen toekomen, vraag ik de ouders altijd of ze de nieuwsbrief ontvangen.
Verder weet ik niet of ik altijd zo ondersteunend ben. Ik val de leerkracht soms ook lastig. 'De schoolfotograaf komt pas op het einde van het schooljaar. Kunnen we niet eerder al een foto aan de deur hangen met de namen van alle kinderen erbij? Da's makkelijker te onthouden.'
Wat ik wel zeker weet: het is een heerlijke manier om alle kinderen te leren kennen, om de klas mee te maken en om andere ouders te ontmoeten. Ik maak er namelijk een sport van om in duo nestouder te zijn. Ik zoek in de klas een vader/moeder die ik minder goed ken en smeed op slinkse wijze nieuwe banden.
Dus als de school ons daarvoor bedankt, kaats ik de bal onmiddellijk terug. 'Maar neen gij! Het is net fantastisch dat we dit als ouders mogen doen. Dat wij in de klas af en toe een vliegje mogen zijn, dat wij hier kunnen binnen- en buitenwaaien, dat wij ons hier zo thuis voelen...'
Eigenlijk moet ik alle tien mijn vingers in de verf dopen en een kaartje voor juf Christel maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten