Het voorbije weekend trokken we naar Filot om het tienjarige huwelijk van twee van onze beste vrienden te vieren: meter L. en meterman S.
Voor een gezelschapsspel vroegen ze ons vooraf om een herinnering aan hen door te sturen. Dit is de mijne.
Lieve L. en S., ik ga het niet hebben over hoe L. en ik elkaar tijdens het foerieren op Gilwell beter leerden kennen en steeds meer apprecieerden, hoe zo de vriendschap groeide en de rest geschiedenis werd. Neen. Ik wil het hebben over een moment daartussenin, toen ook de respectieve partners in beeld kwamen. Ik mocht S. dan wel al kennen, nog lang na de start van onze vriendschap bleef het zo dat Allerliefste alleen via mij van jullie hoorde. Allerlei verhalen, terwijl hij jullie nog nooit te zien had gekregen. Dat kwam pas toen we op vrijdagavonden begonnen met onze zwempartijtjes in Van Eyck.
Dus vertel ik jullie onze eerste gemeenschappelijke herinnering aan jullie. Het valt - toevallig of niet - op jullie trouwdag, tien jaar geleden.
In de brievenbus - nummer 4 - van ons toenmalig appartement in México D.F. zat plots een rode enveloppe. Aan het handschrift zag ik meteen dat dit alleen maar jullie trouwuitnodiging kon zijn! Hoewel zelf gemaakt (en met heel veel liefde, dat zag je zo), moet dat met die internationale postzegel erop toch een dure affaire geweest zijn!
En dat puur voor de geste! Want jullie wisten - ik geloof dat we dat gemaild hadden of dat jullie voor mijn vertrek naar Mexico gezegd hadden dat jullie zouden trouwen en dat we toen collectief zuchtten 'tja, je kunt nu eenmaal geen feest uitstellen, er zullen altijd mensen aan het zwerven zijn' - jullie wisten wel dat Allerliefste en ik met enkel een studentenbeurs en wat kindergeld tussendoor niet naar België zouden terugreizen.
Toen we dus toch een symbolische uitnodiging kregen was ik daarvan zeer aangedaan. Wouter vertrok kort daarna met een extra onderzoeksbeurs naar Colombia en Ecuador, ik scharrelde al mijn centen bijeen en ging hem in Quito opzoeken: op een groezelig avondmarktje hoog in het gebergte kochten we daar een hamaca matrimonial, een dubbele handgeweven hangmat voor twee personen. Het werd ingepakt in een plastic zak en dat vonden we toentertijd zo charmant dat we daar zelf niets meer aan toegevoegd hebben. Het leven zoals het is.
Via via (ik denk via mijn ouders die ons kwamen bezoeken) is dat groezelige zakje toen bij O. geraakt die wél naar het feest zou komen. Mailsgewijs werd hij in het plan betrokken om dat (waarschijnlijk meest marginale) cadeau op jullie trouwfeest af te geven. We hadden over en weer afgesproken dat ik hem zou bellen, ongeveer wanneer hij aan het begin van jullie avondfeest in de rij zou staan om het bruidspaar te kussen.
Rekening houdend met zeven uur tijdsverschil, kwamen Allerliefste en ik rond de middag naar huis. We woonden in een gedeeld appartement en gingen dus naar ons eigen kamertje waar aan een gammel bureautje slechts één stoel stond en verder enkel nog een dubbele matras op de grond lag. We vlijden ons neer op die matras, hielden het toestel tussen onze hoofden geklemd en zetten de luidsprekerfunctie aan. We toetsten O.'s nummer in waarna hij zijn telefoon doorgaf aan jullie: dat was het hele plan, dat was de verrassing!
En een verrassing was het. Terwijl Allerliefste en ik ons voorbereidden om jullie samen uitgebreid proficiat te wensen, hoorden we aan de andere kant alleen maar 'Ooooh! Jullie bellen van zover!!! Oooooohhhh! Wijs!!!! We zullen snel neerleggen want dat kost zoveel!! Wat zijn we blij met jullie telefoontje!! Daaaag!!!!'
Ik herinner me nog dat we elkaar daarna aankeken. Dat was het?
En we glimlachten breed. Jullie klonken in die ene minuut overduidelijk héél gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten