Coté Koer

Toen we de eerste keer naar de opendeurdag van de Feniks gingen - onwennig want je kent nog bijna geen andere ouders, niettemin wil je vooraleer je kind een paar maanden later start die leerkracht alvast een keer in haar natuurlijke habitat bezig zien - zag ik daar zowaar een hele tentoonstelling van prachtige MOS-kunstwerken én een video van het theaterstuk dat de leerlingen bij de Vieze Gasten gemaakt hadden.

Toen hoopte ik stilletjes keihard dat dit niet eenmalig was, dat de school dit soort dingen zou blijven opnemen zodat ook mijn kinderen aan al de leukigheden zouden kunnen deelnemen. Om maar niet te zeggen: ik stond daar op die opendeurdag met open mond te kijken en had al bijna spijt dat mijn kinderen niet eerder geboren waren - dan hadden ze tenminste ook dat MOS-project en dat theaterstuk kunnen meemaken!



Gelukkig doet die fantastische school niet alleen steengoede wekelijkse projecten maar met de regelmaat van de klok ook nog altijd heel groots opgezette dingen. Dus toen Jana in september het kinderzangfeest Coté Koer aankondigde, was ik in mijn nopjes. Eerst kwam ze thuis vertellen hoe ze in de Bijloke spelletjes speelden "om kennis te maken met de zalen". Nadien verzamelden de leerkrachten bij de kinderen allerlei gezongen erfgoed. Dat zette de Filharmonie op muziek en sinds januari / februari wordt er op school gezongen, gezongen, gezongen.

In het Grieks, Chinees, Engels, Spaans, Nederlands, Turks en misschien nog een paar talen die ik niet precies kan thuisbrengen. (Ook al omdat het door kinderen allemaal fonetisch wordt nagezongen).

Ook thuis loopt ze hele dagen op die melodieën te hummen, te huppelen, te dansen en te springen. Iedereen hier - ook Lukas - zit met liedjes in zijn hoofd.

• Over zeepaardjes - un caballito del mar (iets onverstaanbaar) galopar.
• Over een meisje dat haar laarzen kwijt is - una bota bai (dat zou Spaans moeten zijn).
• Over een vader op zee - kaptan baba (en in gedachten heist ze in Turkije de zeilen).
• Over de markt - not a quartibut sell (haar fonetisch Engels maakt mij heel nieuwsgierig naar de originele versie van alle andere nummers).
• Over een moeder die gestorven is - nacho poi (ze doet dan heel dramatisch, bovenop een Griekse berg; het is haar lievelingslied).

Het aantal repetities is de laatste dagen fel opgevoerd. Naast de liedjes brengt ze daarvan ook allerlei verhalen mee naar huis.

'Dus ik sta hier en daar, naast de meisjes van onze school, staan de jongens van de andere school. En we gaan met hen een battle doen. Zij starten met aaah winne makalele a makke winni shwe en wij zingen verder. En daarna omgekeerd. Dan zeggen wij "dat kunnen wij ook, hoor!" en dan zingen wij dus nóg luider, hé mama! En Sterre [samen met ene Wouter doet ze de zangbegeleiding] die heeft hier [op haar arm] een volumeknop en als ze zo doet moeten we luider zingen en zo stiller. [Maakt allerlei bewegingen.] Dan moeten we zitten. En dan is het voor iedereen. En dan mogen we vrij dansen. [Dat gebaar lijkt een beetje op het babygebaar voor dansen.] En iemand gaat ons aankondigen.'

'Is dat niet Johan Heldenberg?'

'Ja, Johan, ja. Hij heeft een groene jas aan. En iemand gaat tekeningen maken [Gerda Dendooven, niet de minste]. En wij staan daar op het podium. En voor de muzikanten is er bijna geen plaats meer.'


Zo enthousiast dat het ontroerend wordt.



Straks is het zover. Dan mag ze op deze zaterdag haar zondagse kleren aandoen. Stapt ze de bus op die alle leerlingen naar de generale repetitie brengt. En fietsen wij - waarschijnlijk ook een beetje zenuwachtig - naar de Bijloke om die hele bende te zien optreden.

Ik stop alvast een zakdoek in mijn mouw. Want een groep die zingt, ontroert altijd.
Ik verwacht het deze keer in het kwadraat.