Kinetisch geheugen

De voorbije dagen - met al die zon - waren zandbakdagen. Na twee avonden waarop ik per ongeluk zomaar zonder nadenken de schoenen uittrok, heb ik het weer in de vingers: doe die schoenen omzichtig en voorzichtig uit en kieper al het zand in de vuilbak. Idem voor broeken en jas. Voor we binnengaan klop ik nu opnieuw alles af, draai de plooien naar beneden en keer de zakken binnenste buiten.

Ik sta telkens versteld hoe mijn lijf dit soort bewegingen in zich opslaat, daar blijkbaar een soort geheugen voor heeft. Alsof er sinds oktober geen tijd zonder zandbak gepasseerd is, zo reageren mijn handen op het nieuwe seizoen.

Er zijn nog heel veel andere bewegingen die mijn lijf intens heeft opgeslagen. Hoor ik ergens een tuutje vallen, dan krijg ik de neiging mij te bukken, dat ding vliegensvlug in mijn mond te stoppen, bij wijze van ontsmetting. In gedachten spant mijn mond zich om dat speentje, hoor ik zelfs de plop waarmee ik het er weer uit zou halen.

Zie ik een draagdoekbaby, dan voel ik aan mijn rug hoe ik talloze keren voorover boog, die doek aanhaalde, mijn billen opduwde en een hol platform maakte voor ik alles vastknoopte. Zelfs die knoop kan ik nog in mijn vingers voelen. Komt er een veel jonger kind in huis, dan zie ik die ouders op automatische piloot dingen verzetten die te gevaarlijk aan de rand van de tafel staan. Nog terwijl ik dat aan het registreren ben, gaan mijn handen ook naar de glazen en de waterkan, alles naar het midden van de tafel. Idem voor deuren op een kiertje. De behoedzaamheid waarmee ik zachtjes elke deur opende, om te gluren of daarachter geen dreumes zit die met zijn kleine vingers of tenen klem kan komen te zitten, komt razendsnel terug als ik er nog maar aan dénk.

Net zoals ik nu feilloos dicht naast een kinderfietsje kan rijden en de bovenarm kan grijpen om langzaam het tempo op te voeren. Mijn lichaam doet alles automatisch. Neem het bij momenten gewoon over. Ik kan op de tast een pyjamabroekje naar beneden trekken en een slapend kind op het toilet zetten. En in het pikkedonker door de living lopen zonder ook maar op één legoblokje te trappen, mijn voeten gaan automatisch van vrije plek naar vrije plek.

Dat kinetisch geheugen van mij doet haar taak met verve. Slechts twee malaises nodig om weer als vanouds de schoolzandbak uit de schoenen op het voetpad achter te laten. Laat de lente met al dat vuile buiten spelen maar komen, ik en mijn lijf zijn er volledig klaar voor.