Verwendagen

Aan zee worden de drukke kerstdagen (van feest naar feest) vanzelf verwendagen. Ik weet niet precies hoe dat komt. Thuis in Gent lijk ik altijd bezig. Daar aan zee zit ik in de zetel, lees, speel, hang, doe niets. Ligt het aan het appartement? Je rolt er vanzelf van de eettafel in de zetel. Als je een beetje opruimt lijkt het meteen helemààl opgeruimd. Er is geen internet. En er is geen wasmachine. Ligt het aan ons programma? Of beter: dat we géén programma hebben? Die dagen staat er niets op de kalender. We overleggen enkel met onszelf.

Zo wilden we graag naar het zwembad met de sterretjes in de glijbaanbuis. (Daar ontmoetten we Libas, oudste broer van vijf die zijn lange lijf in allerlei indrukwekkende salto's plooide en Lukas op zijn rug meetrok naar het diepste diepe van het diepe zwembad. Hopelijk logeren ze volgende zomer opnieuw bij hun oma aan zee, dan komen we de Jackson-five misschien nog eens tegen op de dijk...)

En we deden één supermarktje voor vier dagen lekkers (boodschappen doen in een andere winkel vind ik hoe dan ook meer ontspannend dan thuis: de andere opstelling maakt het allemaal minder gehaast en minder functioneel).

Verder deden we niets. Of toch niet veel. Middagdutjes. Stiekem kerstcadeautjes knutselen voor elkaar. (En wegmoffelen en alles geheim proberen houden.) Verhaaltjes lezen en voorlezen. Barbies kleden en uitkleden. Auto's laten botsen en weerbotsen. Naar het strand trekken als we zin hadden om een put te graven. Of wanneer de zon van dat gouden licht scheen.

Kerstdagen aan zee zijn verwendagen. Gewoon niets doen en samen zijn, dat alleen al maakt mij de koning te rijk. Maar toen, in die koude gouden buitenlucht, werd ik pas écht in de watten gelegd:

  

Lief en uiterst galant kwamen ze mij daarna ophalen om samen de oversteek te maken.