Zeven jaar geleden beklommen we - met het prilste van een prille dochter in mijn buik - samen dat plateau. Mijn conditie was toen veel minder scherp dan vandaag, de geur van brood bij het lokale ontbijt deed m'n maag telkens omdraaien. De andere maaltijden waren voor mijn hormonale toestand meestal niet veel beter. Maar slaptitude of niet, ik heb onderweg toch een heleboel mensen voorbijgestoken. Elders ter wereld valt me dat altijd op: hoe toeristisch-amateuristisch mensen bergen opgaan. Op slippers, in niets anders gehuld dan short en T-shirt, zonder water of zonnecrème maar mét fototoestel... Dan is het zelfs zwanger makkelijk passeren, natuurlijk. (Het was eigenlijk onverantwoord, hoor. Mijn hart heeft zelden zo hard geroffeld als toen ik boven stond.)
Vanavond toonde Allerliefste per Skype dat de berg - ook vanuit een verre hotelkamer - nog altijd even mooi is. Omdat de beeldkwaliteit niet zo geweldig was, googelde ik voor het inlevingsvermogen van de kinderen ondertussen wat afbeeldingen.
Ze waren meteen door het dolle heen. Dat een berg normaal zo loopt (Jana vormde voor het oog van de computercamera met haar handen een punt) en deze niet?!?! Dat er vijftien zeeën zijn (Lukas wees naar het plaatje links met de havenbaaikes - vijftien staat bij hem synoniem voor véél) en waarom papa dan niet in de zee staat?!?!
Tussen al dat enthousiasme spraken wij zachtjes met elkaar: "Weet je 't nog?" "Ja, ik weet het nog." "Zullen we dat nog een keer doen, met die twee erbij?" "Ja, heel graag."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten