Ik word niet goed

Het is al laat wanneer ik dit schrijf. Dus verschiet niet, ik zal ongenuanceerd zijn. Maar ik draai al enige tijd cirkels in mijn hoofd en mijn gemoed. Dit moet er uit, lang genoeg stil geweest hier. U hoeft dit niet te lezen, 't is mijn mallemolen die ik hier kwijt wil.

Het begon begin oktober in de week van de Fairtrade. Allerliefste zette er mee zijn schouders onder, hier thuis is het dagelijkse kost. Eigenlijk is het niet meer dan logisch dat boeren (cacaotelers en katoenplukkers) een eerlijke prijs krijgen voor hun producten (choco en jeansbroek). Kort tevoren werd Merkel herverkozen, de idee om ook hier mini-jobs in te voeren, flakkerde weer op. Dus pakweg een magazijnier willen we wél ondermaats betalen, zolang we de volgende dag maar onze bestelling geleverd krijgen? (Voor de samenleving blijken minijobs overigens niet altijd even goedkoop uit te vallen...)

Daarna ging ik naar een studiedag over opvoedingsondersteuning bij kwetsbare gezinnen. Dat het veel minder te maken heeft met kunnen opvoeden, dan wel met opvoeden in aartsmoeilijke omstandigheden. Kunt U zich voorstellen dat U bij jengelende kinderen consequent en geduldig Uw woord houdt (neen is neen, bijvoorbeeld) terwijl U op alle vlak onder extreme stress staat? Wie niet eens weet hoe het eten / de verwarming / het water / de elektriciteit / andere levensnoodzakelijke dingen deze maand betaald moeten worden, moet tegen de kinderen ook nog eens zeggen dat Sinterklaas niet komt / de jeugdbeweging dit jaar niet kan / het verjaardagsfeestje niet doorgaat. (Ik zou daar meteen op toegeven en de schulden laten oplopen. Wat leven wij inderdaad in weelderige luxe.)

Ongeveer in diezelfde tijdspanne ging het in de krant over lege brooddozen (een artikel dat we overigens niet durfden meegeven voor de actua-klasronde, want wie weet hoe gevoelig dat onder de kinderen zou kunnen liggen). En over de wrevel die een spot met huilende baby's oproept. Heeft iemand enig idee hoe je zo'n kinderarmoedefonds anders moet bekendmaken? Als deze reacties representatief zijn, lijkt er alvast weinig draagvlak voor een thema dat ons toch allemaal zou moeten beroeren.

Terwijl het al stijl bergaf ging met mijn geloof in de mensheid, zag ik dit weekend ook nog eens The Mission. De scène met indigina-kleintjes die het niet overleven, deed me denken aan een zinnetje uit het al even aangrijpende De Welwillenden: 'Meneer, schiet u alstublieft de kinderen treffelijk dood.' Elders in de wereld slachten we elkaar anno 2013 nog altijd af. Of is er honger (terwijl er genoeg eten is voor iedereen). Ik weet niet waar ik mijn centen eerst aan moet geven. Al een geluk dàt ik geld te geef heb.

Soms word ik niet goed van deze wereld.

Edit: Maar soms is het ook een warme plaats.