De agenda op het werk slibt dan voorspelbaar maar toch altijd veel te snel potdicht met deadlines, studiedagen, vergaderingen, begeleidingen, nog meer deadlines, afspraken,... Daar is geen doorkomen aan. Allerliefstes agenda is al even boordevol, 't is puzzelen wie wanneer 's avonds kan vergaderen of 's morgens vroeg naar Brussel mag.
De gezinskalender in het algemeen komt trouwens opnieuw op kruissnelheid. Er komen weer allerlei feestelijke speciale dagen (autoloze zondag, haar verjaardag, de rommelmarkt in onze straat,...) en 't is verder overal snel inschrijven voor eventuele vrijetijdsactiviteiten. Wat is leuk? En vooral: wat krijgen we rond? Proberen we het samen met een vriendje? Dan bellen we die ouders even. En dan snel bevestigen, anders staan we op de wachtlijst! (Pfiew, wat een gedoe.)
Bovendien zijn de kinderen van dat nieuwe ritme - tijdelijk, maar toch - hondsmoe. Ook al was het onthaal op school die eerste dag héérlijk ...
(Ik moet hier tussen haakjes toch echt nog even reclame maken voor de beste school van heel Gent - ook al is daar helaas geen plaats meer: zo'n feestelijk onthaal op de eerste schooldag heb ik als kind nooit meegemaakt. Een ludieke portier, overal slingers en ballonnen, lachende juffen en meesters, goedgezinde kinderen, ouders die elkaar enthousiast begroeten. Het leek wel thuiskomen, ik heb ook bij de allerkleinsten werkelijk geen enkele traan gezien. Jana liep apetrots naar haar klas "boven" en ik zag in haar blik vooruit hoe ik me zoveel jaar geleden voelde: benieuwd, trots, haastig om te leren lezen en schrijven, tegelijk nog een beetje verlegen en vol goesting. Ze nam onmiddellijk stiften om - zoals de meester vroeg - over haar vakantie te tekenen en mmm-de even toen ik haar nog een laatste kus op haar haar gaf. Daarna was Lukas aan de beurt. Die liep luidop te hummen en te zwaaien naar alle (vaak oudere) kinderen die hij herkende. Pampampaaaampam... Rihab! Pampampaaaampam... Aiko! Pampampaaaampam... Renée is daar ook! Pampampaaaampam... Hup de klas in. Fijne dag, hé? Jaja, ik ga spelen. Daaaaag! En toen moesten Allerliefste en ik helemaal alleen verder. Meer verloren dan zij.)
... en komen ze met enthousiaste verhalen naar huis, die nieuwe indrukken vragen precies toch wel wat van hen. Dus zijn ze hangerig en huilerig. Terwijl ik ook al niet veel overschot heb. Ik wist het nochtans op voorhand. Ik wist het goed genoeg.
Dus vroeg ik haar meester of ik mocht kaften. Want kaften helpt: er is de rust van passen en plooien. Ik heb dat geleerd in het zesde toen juffrouw Rita ons op het einde van het schooljaar opdroeg boeken te kaften voor de volgende lichting. Daarna deed ik dat voor al mijn boeken in het middelbaar. Het ongekreukt papier onderstreepte de verse start.
Toen viel het kaften stil, de illusie dat ik telkens opnieuw kon beginnen - een nieuwe opdruk op het papiertje hield de belofte in van een nieuw zelf dat het allemaal beter zou aanpakken - was voorbij.
Nu heb ik voor het eerst weer iets te kaften. Een agenda. Beetje mager toch, voor een fris nieuw jaar? Net nu ik de energie van een goede start nodig heb.
Vanavond heb ik het kladschriftje ook maar gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten