Aangezien ik tegenwoordig in het weekend en tijdens de week tot middernacht moet werken, ga ik overdag naar school om mijn kinderen nog eens te kunnen zien. Mee op uitstap, dat is pas quality time.
Aan de cadeautjes heen en weer en het scoubidou armbandje van hem dat ze dag en nacht draagt, merkte ik al dat het nog steeds dik aan is tussen die twee. Maar samen op stap merkte ik pas hoe mooi dat in elkaar zit. Ik schets U volgende scène. Alle kinderen lopen per twee, hand in hand, over het voetpad. Ook Jana en haar verloofde. We passeren een winkel van een Turkse Gentenaar met allerlei prularia, onder meer nepjuwelen.
S.: Da's een diamant! Daar hebben wij een project over gedaan. Zou jij dat willen kopen? Dat kost zoveel geld.
Ik: Zelfs als ik geld voor een diamant zou hebben, zou ik dat niet kopen. Ik bewaar mijn geld liever om leuke dingen te doen. Wat zou jij doen als je zoveel geld zou hebben?
S.: Maar wij gaan veel geld hebben. Later word ik ingenieur. Ik ga een computer bouwen die geld maakt. En ook een robot die glazuur maakt en een broodpuddingmachine.
Jana: Dat is dan voor mijn dessertenrestaurant, hé?!
S.: Ja.
Ik: Mag ik dan naar jullie restaurant komen?
Jana: Ja. S., ik heb al afgesproken dat wij beneden wonen, Lukas mag met zijn vrouw op de eerste verdieping wonen en mijn mama en mijn papa wonen boven op zolder.
S.: Ok.
Dat laatste zinnetje over waar ze later samen gaan wonen... Ze sprak het uit op de toon van een koppel dat al jarenlang samen is. Zoals ik tegen Allerliefste zou zeggen: we zijn die avond uitgenodigd en ik heb toegezegd.
Zij en haar verloofde, dat gaat met een vanzelfsprekende samenhorigheid, zo mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten