Kerstkaartjes en buren

Ik weet niet hoe dat bij U zit, maar de meeste kerstkaartjes krijgen wij ondertussen van onze buren. Vrienden en familie, die zie je dezer dagen in levende lijve, kus je op de echte wangen en vertel je rechtstreeks je beste wensen. Buren niet, dus verdienen ze een kaartje in de bus.

Zeker onze buren. Want wat ze in Terzake en in fotoreportages ook beweren, het negatief beeld dat U van onze wijk meekrijgt, klopt niet. Zij herhaalt dat keer op keer, ook nu weer, naar aanleiding van een recente reportage in Terzake. En ook ik voelde me opnieuw koud gepakt door ongenuanceerde gratuite beeldvorming.

Alsof je hier echt drugs kan scoren "zoals in een supermarkt". Misschien heb ik er niet het geschikte profiel voor, maar ik zou bijgod niet weten hoe ik aan spul kan geraken. En ik kan mijn moeder gerust stellen: ik heb nog geen spuiten zien liggen in het park. (In het Citadelpark waar wij met de jeugdbeweging speelden wel. Dan waarschuwden we onze welpen: nergens aankomen, condooms, briquets en spuiten laten liggen.)

Natuurlijk zijn die spuiten er wel, maar je moet er goed naar zoeken. Allerliefste kan dat bevestigen: hij was in de buurt van het Luizengevecht toen hij tijdens de making off cameramannen minutenlang met hun neuzen in het gras en de struiken heen en weer zag lopen om toch maar iets van bewijsmateriaal te vinden. Uiteindelijk zijn ze in de reportage naar een parking moeten trekken omdat er op er naast de speeltuigen niets lag. (Versta me niet verkeerd, daar ben ik natuurlijk blij om.)

Al een geluk dat de reportagemakers uiteindelijk spuiten vonden. Of ze moesten hun mini documentaire verplaatsen naar eender wel stuk plantsoen in eender welke stad. Tiens, zou er ook op andere plaatsen gebruikt worden? En valt het leven van alledag hier dan toch nog mee?

Niet altijd natuurlijk. Er is een drugsprobleem maar daar wordt je niet dagelijks mee geconfronteerd. Soms liggen er glasscherven of hondenpoep in het zand naast de glijbaan en moeten we ergens anders gaan spelen. Soms is het wat onrustig, zelfs een beetje spannend, op sommige pleintjes. Al kalmeert het vaak heel snel. Vaak ligt er sluikgestort vuilnis overal. En er wonen hier zoveel mensen bij elkaar dat er hoe dan ook wat wrevel is. Maar dat is het dan ook. Het leven in een stadswijk: op de plaatsen waar gedeald wordt, hebben niet-gebruikers niets verloren, en al de rest is zo schoon. Onze school en die andere scholen. De kinderopvang. De tuintjes. Het eetcafé. Het cultureel centrum. De kringloopwinkel. Het buurtcomité. De mensen van het wijkgezondheidscentrum. En al die andere organisaties die zich inzetten voor het charter.

Om nog maar te zwijgen van onze buren. Die verdienen onze kerstkaartjes meer dan ooit.