En toen... En toen...

En toen... was het trouwseizoen. Daar hou ik van. Trouwfeesten zijn niet alleen een goed excuus om nieuwe kleedjes te kopen, ik zweef ook altijd een beetje mee op de romantiek die dan in de lucht hangt. Allerliefste en ik trekken telkens de schoenen aan waarmee we vijf jaar geleden zelf ook JA tegen elkaar zeiden. Ik trek hem ook steevast de dansvloer op, ook al deden we dat vijf jaar geleden niet. Die dingen worden zo langzamerhand een ritueel op elk huwelijk.

Dit jaar kregen twee feesten een extra laagje.

Op het vrijgezellenfeest van de ene trouw moest Allerliefste iets vertellen over het huwelijk. Hij deed dat zo treffend - aan de hand van een kasticket uit een doe-het-zelf-zaak - dat ik bij het navertellen weer eens bevestigd kreeg: Dit is het! Hij is het!

Tijdens de andere trouw was de dochter het bruidsmeisje. Zij deed dat zo fier - week niet van de zijde der trouwers en aanverwanten - dat ik bij het observeren weer eens dacht: Wat is ze toch fantastisch!

En toen... vertrokken we op reis. En moest dat trouwboeket mee.