Geconcentreerd

Ik wou reageren op wat zij schreef over onze buurtschool, maar zit een beetje achter. Dus doe ik het hier.

Zo content als ik ben als ik daar door de gangen loop -- met die creatieve chaos eigen aan methode onderwijs, met die duizend schattige kleutersnoeten in alle kleuren, met iedereen die elkaar goedemorgen zegt of toeknikt als dat niet in het Nederlands lukt -- zo overtuigd ben ik van het concept buurtschool en het concept gemengde school, van onderwijs om te leren samenleven en te leren zijn. Al dat soort dingen.

Maar eerlijk? Ik vind het geen échte concentratieschool. Het is waar: met mijn diploma en onze thuistaal kregen we als niet-GOK voorrang bij het inschrijven. Maar als ik kijk naar de kinderen uit haar (kleuter)klas, zie ik een andere verhouding. Veel witte gezinnen die met hun jonge kinderen graag in de Brugse Poort wonen, die zich thuis voelen in de diversiteit van de wijk en dat aan hun kroost willen meegeven. Witte gezinnen ook die zich herkennen in het kwaliteitsvol methodeonderwijs van de school (Jenaplan). Daarnaast een handvol gekleurde gezinnen die ook in de Brugse Poort wonen, voor een buurtschool kiezen en voor de kwaliteit van de Feniks (dus ook voor hen: het onderwijs).

Nog meer eerlijk? Iedereen groet iedereen, en toch schreef ik bewust "daarnaast". Want hoewel ik naast de witte ook enkele gekleurde en enkele gehoofddoekte moeders ken (eerst professioneel, daarna op school en ondertussen begroet ik ze op straat als oude kennissen of vraag ik hun kinderen op woensdagnamiddag om bij ons te komen spelen), hoewel ik ze ken of misschien net daarom vind ik het frappant hoe weinig van die moeders/vaders in het oudercomité zitten. Dat ligt niet aan hen, neen. Ook niet echt aan het oudercomité dat zich daarvan bewust is. Hier is geen pasklaar antwoord, geen formule die "werkt" en dat wringt toch een beetje in een gemengde school met zoveel geëngageerde mensen.

En echt eerlijk? Ik weet niet of ik mijn kinderen naar een heuse concentratieschool zou sturen. Dat heeft een beetje te maken met een --misschien/allicht onterechte *-- vrees voor de kwaliteit. Hoewel ze gelijk heeft: kinderen uit mijn milieu hoeven zich weinig zorgen te maken, die eindtermen halen ze wel. Veel meer heeft het te maken met bezorgdheid over het feit dat mijn kinderen dan "in de minderheid" zouden zijn. Misschien is dat ook onterecht, beeld ik me maar in dat ze zouden verdwalen op een speelplaats met alleen maar vreemde klanken. Maar mijn hart krimpt soms bij het nieuwe jongetje dat alleen Turks sprak: met zijn grote ogen knikt hij begrijpend, een dapper glimlachje zonder woorden. Hoe zou het zijn als ik mijn dochter/zoon daar bewust en helemaal vrijwillig ingooide?

Daarom héél eerlijk: het GOK beleid zoals in Gent moet blijven. Met aandacht voor een gezonde mix, een échte mix, verrijkend voor àlle betrokkenen: de witte kinderen, de gekleurde kinderen en alles daar tussenin. Graag met GON en inclusief onderwijs, taalstimulering en huiswerkbegeleiding, ondersteuning op maat zonder verplichtingen, brugfiguren enzovoort. Zodat scholen van puur concentraat niet bestaan: niet in de ene richting, niet in de andere richting.

Edit: * Dat blijkt helemaal onterecht.