Welverdiende pannenkoeken

'Het laatste ingrediënt wordt door twee honden bewaakt.' 

Ongeveer anderhalf uur eerder hadden ze een kaart van het historisch centrum van Hội An gekregen. Daarop de route van de 'voedselinspecteur' die om het kwartier zijn ronde zou afleggen: meer dan twee tegelijk zou hij als een kookploeg beschouwen en oppakken voor illegaal verkregen voedsel. Ook nog een set walkie-talkies, genoeg belwaarde op haar telefoon en vier enveloppen met daarin een te ontcijferen code.

Ongeveer drie uren eerder hadden ze, alles bij elkaar geteld, 150 baantjes gezwommen, 12 minuten touwtje gesprongen, 17 minuten gebokst, 60 push-ups gedrukt en 9 minuten trappen gelopen. Daarmee hadden ze in totaal 1125 calorieën verdiend, lang niet genoeg voor het avondeten. Gelukkig was de boze buurman niet uit zijn middagdut gewekt, dus mochten ze de calorieën met de volle 139 vermenigvuldigen. 

Vijf uren eerder hadden ze die 'vermenigvuldigaar' in een gezelschapsspelentoernooi bekomen. Eén punt per gespeelde minuut, maar alleen als de kinderen gezamenlijk hun volwassen tegenstander konden verslaan. Vijf extra punten voor gezelligheid en plezier. 'Ja! Je hebt verloren én gelachen!'  

Tweeëntwintig uren eerder waren ze door de moestuinen van Trà Quế naar de stapel gezelschapsspelletjes geslopen. De tikkers werden verschalkt door klerenwissels, omtrekkende bewegingen en hardlopen. De kinderen lagen op de grond, tussen de sla, achter een brommer of een stapel mestzakken en vonden het alle vier even spannend.  

'Dat moet de melk zijn!' riep Simon. 

'Bij de Japanse brug!' riep Jana. 

'Vanavond pannenkoeken!' riep Lukas. 

'Eindelijk!' riep Thomas. 

En met hun vieren liepen ze naar de laatste verstopplaats. De inspecteur en twee spelleidsters van dienst kwamen hen achterna. 'Alles gevonden?' 'Ja, toen we het telefoonnummer van L. in Đà Nẵng ontcijferd hadden, gaf ze ons zoveel graden noorderbreedte en oosterlengte, echt niet makkelijk om de bloem te vinden. Eerste klopte het nummer niet, maar we wisten wel dat jullie ons gingen laten bellen naar mensen die we kennen. Daarna...' 

U weet wel hoe zo'n verslag verloopt. Opgewonden stemmen door elkaar. Over het telefoontje met Allerliefste en de mysterieuze tip en I. in Hà Nội die eerst in het Frans begon te praten en de foto die ze meteen herkenden en dat die suiker gewoon op de brug stond, door niemand weg genomen! en de eieren op het platform en de landcode voor Vietnam en dat getal waarvoor ze al hun geboortedata moesten optellen en de doos melk ín de tempel en ...

De volgende ochtend hoor ik de online juf vragen of andere kinderen misschien ook nog iets over hun vrije dag willen vertellen. Want Lukas en Simon kunnen dat hele blok vol praten. 

Ik ook. Ik zou hier uitvoerig kunnen schrijven hoe wijs ik het vind dat hier een andere scoutsmadam is komen wonen. Dat die nationale feestdag na de lockdown echt wel goed van pas kwam. En hoe mooi dat was, om die kinderen in wisselende formaties te zien spelen, zoeken, rennen. Hoe bijzonder ik het nog altijd vind dat zij hier in dit historisch decor, internationaal erkend erfgoed aan de andere kant van de wereld, thuis zijn.

Maar ik ga de beelden voor zich laten spreken. En die pannenkoeken? De leukste en lekkerste ooit! Welverdiend.