Hij pendelt dus naar de hoofdstad heen en weer. En dat is niet dezelfde afstand als naar Brussel, eerder alsof hij naar Barcelona zou gaan. Hij blijft slapen en wij doen wat we altijd doen als hij van huis is. Een lief briefje tussen zijn bagage verstoppen en berichten over en weer sturen.
Veel foto's ook. Voor Lukas: het vliegtuig, de brommers, alle verkeer. Voor mij: plekken waar we samen geweest zijn. Voor Jana: het eten. En dat hij een keer bún chả geproefd heeft in een kraampje waar Obama ook gegeten heeft. Dat moet de beste bún chả ter wereld zijn!
Probleem is dat er wel meer zijn die dat beweren. Heb ik in mijn handtas dus echt een servet van het restaurant waar Obama ooit bún chả at? Ik denk van wel. En indien niet, dan moet ik toch altijd even glimlachen als ik het ding al roefelend in mijn handtas tegenkom.
Natuurlijk, nog liever dan zo'n souvenir heb ik Allerliefste hier terug thuis. Gelukkig blijft het hoofdkantoor in Đà Nẵng.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten