Akala

Tenten in het gelid, aan de rand van een grote weide. En een mast zonder vlag, maar wel gesjord. Meer aanwijzingen hebben wij niet nodig om te weten wat hier gebeurt. Scoutsweekend!

Voor de tenten hurken vier Vietnamezen rond de afwas. Op de rug van hun T-shirt staat be prepared. Ik schat ze rond giverleeftijd. Midden op de weide rennen een paar jongens en meisjes heen en weer. Ik zie niet meteen wat het spel is. Of er wel een spel is, jonggivers hebben nu eenmaal vaak te veel energie. Vanonder de plastic zeilen - in dit klimaat beter dan een tent - horen we nog jongere kinderstemmen Akala roepen.

'Dat moet Akela zijn!'

Jana rondde vlak voor onze verhuis naar Vietnam drie jaar welpen af. Waren we in België gebleven dan was Lukas er nu eentje. Dus willen ze gaan kijken, even dag zeggen.

Hallo! How are you? What's your name? How are you? And what's your name?

Ja, het is een scoutsgroep uit Đà Nẵng en ze zijn hier op weekend. Eén nacht. Met de welpen, jonggivers en givers. Onder leiding van niet meer zo jonge leiding. Op een prachtig terrein. Aan de voet van de bergen, vlakbij een rivier met zwemterrassen.

Wanneer de welpen zo meteen klaar zijn met hun standaard siësta en de activiteit van deze namiddag, komen ze ook in het water. Afgesproken.