Eigenlijk zou ik deze foto's in kleur moeten zetten. Knalgele glijbaan, helderblauw water, kleurrijke was over de balustrade en witte kussens in het reebruine hertengewei. Maar zwart-wit geeft de vergane glorie beter weer.
Terwijl Allerliefste in Ha Giang met de lokale onderwijsautoriteiten vergadert, gaan wij naar het lokale zwembad annex waterpretpark. Het is dé plek voor zomervertier, maar té heet vandaag. Wij zijn er helemaal alleen.
De kleuren zijn tot pastel verbleekt, de verf bladdert af en de glijbaan schuurt onder onze billen. De tegels liggen los of gebroken op de bodem, in de kleedkamers vermoed ik schimmel. Maar sport en spel voor iedereen! Als het communisme het volk niet dient, dient het tot niets.
Dit is het Vietnamese leven zoals het is. We spelen, we zwemmen. Als Allerliefste klaar is met vragen, zitten we nog altijd in het water. 'Kom maar af,' bericht ik, 'ik heb je zwembroek mee.'
Met hun drieën kruipen ze onder de stenen raket, de enige plek waar schaduw is. Het is bijna middag. Het ene personeelslid dat ons binnen liet, is nu nergens meer te bespeuren. We gaan naar het baantjesbad. Vijftig meter en bergen op de achtergrond.
Ik begrijp waarom dit in geen enkele reisgids staat. En toch ook niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten