We zijn op weg naar een waterval, volgens de satelliet zijn we er bijna. We zien het niet maar horen het wel, water dat wild naar beneden ruist.Geen toegangspoort, geen parking, geen loket waar je een ticket moet kopen. Dat is al veelbelovend. In het donkergroen ook een kleine tempel, te midden van niets. Dat betekent dat de plek Vietnamezen nauw aan het hart ligt.
En ja. We springen, klauteren, strompelen van rots naar rots en zien in de verte een Vietnamese familie op een grote steen zitten.
Ergens onderweg tussen deze twee foto's val ik. We hebben nog maar een derde van de waterval afgelegd, mijn knie bloedt en mijn handen zijn geschaafd. Terwijl de dochter en Allerliefste verkennen tot waar ze niet verder kunnen, blijven de zoon en ik naar de familiale taferelen kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten