Postvak IN

De post bracht de herfst en een beetje Gent. Fietsplaatjes en stenen, veren, grassprieten, blaadjes uit het park achter onze tuin.

We ruiken aan de blaadjes en vijzen de plaatjes binnenkort op de vooras van de kinderfietsen. Verder wilt U niet weten hoe we ons hier in het verkeer begeven.

In de hiërarchie van de straat staan brommers boven fietsers. Zij mogen onverwacht uit een kleine steeg opduiken en de voorrang nemen die ze eigenlijk niet hebben, zij mogen rechts voorbij steken en ons de pas afsnijden. Auto's staan daarboven. Zij mogen ons uit het oog verliezen: achteruitkijkspiegels worden niet gebruikt, laat staan dat ze rekening houden met de dode hoek. Het is al een succes als autobestuurders naar de baan voor zich kijken (in plaats van naar hun telefoon), ons opmerken en hun snelheid aanpassen. Strikt genomen moeten auto's dat niet, in de enorme verkeerschaos van elke bebouwde kom mogen ze nog steeds 50 rijden. Busjes, bussen, camionettes en vrachtwagens staan helemaal bovenaan. Zij stellen zich bijna boven de chaos en denderen gewoon door, maak dat je weg komt.

In de auto ben ik omgekeerd bang, dan hou ik mijn hart vast voor kinderen die op hun eentje viervaksbanen oversteken, oudjes die traag - te traag - op straat sloffen, fietsers die 's avonds zonder straatverlichting onzichtbaar rondrijden, brommers die ook overdag geheel onverwacht opduiken en tussen alles en iedereen zigzaggen. In de ijzeren kooi van een auto mogen we dan zelf wel relatief goed beschermd zijn, veilig voelt het nog steeds niet.

Gentenaars, U beseft niet half hoeveel geluk U met dat mobiliteitsplan hebt. Doet er niet toe waarmee U rijdt, fiets of auto of rolschaatsen, het is dankzij een knip hier en een aparte bedding daar, dankzij duidelijke afspraken over voorrang en een zo vlot mogelijke doorstroming dat iederéén zich veilig in het verkeer kan begeven, de zwakke en de sterke weggebruiker, zonder elke keer schrik te hebben.

Edit: Ik wou trouwens dat we hier ook zo'n postbode hadden. Dag, Frank!