Dingen die we uit België missen en makkelijk in een valies passen: chocolade, kaas, vanillesuiker, bier, koffie van Arabica bonen, choco, speculaaspasta. Sommigen brengen mayonaise mét citroen mee, anderen oregano, nog meer kruiden en oplossoepjes. In gedachten voeg ik groene pesto toe op het boodschappenlijstje voor onze eerstvolgende bezoekers.
Elf elf elf, dat is hier ook een beetje heimwee hebben. Sommige dingen passen niet in een valies.
Het duurt tot maandag. De school opent de week collectief, net als bij de afsluitronde op hun vroegere school plak ik me tegen de muur om mee te kijken. Mr. Dave vraagt waarom zondag zo belangrijk was. Hij vertelt over poppies: de rode een eerbetoon aan de vele slachtoffers, de witte een oproep tot vrede.
Ik denk aan wat ik in de tuin wil zaaien. Voor de pesto heb ik onlangs basilicum zaaigoed besteld, geen klaprozen. Het zijn mijn lievelingsbloemen, maar ik weet niet of exogene planten invoeren zo'n goed idee is. Heimwee is een raar beest. Soms wil ik alles uit mijn vroegere wereld overbrengen, soms zo weinig mogelijk: dat geeft hier meer ruimte om te ontdekken.
De pedagogisch directeur brengt me terug in het nu, hij kondigt speciale dagen aan. Het is de Week tegen pesten en op 13 november ook World Kindness Day. De school kiest voor een positief signaal: we willen meer dan 'niet pesten', we willen vriendelijk, goed, welwillend, voorkomend en minzaam. Kleine dingen maken vaak al een groot verschil. One smile. One compliment. One let's play together. One thank you. One helping hand. One shared toy. One smile. Daar werken de kinderen deze week aan.
Als ik de school uitstap en aan mijn week begin, laat ik het blauw van maandagmorgen achter mij. Ik ga naar de markt voor een enthousiast xin chào en een klopje op mijn arm van Tam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten