24-uurse

Het duurt een tijdje voor ik het door heb.

Eerst spelen ze verstoppertje op de eerste verdieping. Veel gestommel. Daarna hollen ze naar buiten. De podiumbouwers zijn aangekomen, eens kijken of ze kunnen helpen. Enige tijd later: 'Waar is het schminkgerief? We gaan de kinderanimatie organiseren.' Kort daarna spelen ze tikkertje in het park. Tot de dochter weer binnen waait: 'Ik neem ook nog een slaapzak en matje mee voor A.!' De hele dag door lopen ze in en uit het huis.

's Avonds gaat het in hetzelfde ritme door. Na het tweede nummer van de band, verdwijnen ze weer. Tikkertje tussen de bomen, sluispel in het donker. Kampvuur. Kamperen in het park. De oudste kinderen zijn al zo groot dat ze dat alleen kunnen: samen in een grote tent. 'Die van F., daar passen we allemaal in.'

Na het ontbijt begint het opnieuw. Binnen, buiten. Onze eerste verdieping, de hangmat, het park. Ze spelen hotelletje. Tikkertje. Boot. 'Mama, wil je de picknickmand uithalen? L. brengt sla mee, J. gaat eitjes bakken. Ik wil een mandje met boterhammen en beleg en onze explosieve tabouleh.' Ze dragen borden en bestek aan, lunchen onder elkaar.

Wij hebben nergens omkijken naar, ze organiseren alles zelfstandig. Maar ik kijk natuurlijk wel. En dan besef ik: ze houden hun eigen 24-uurse. Zo lang zijn ze nu al in de weer, onder elkaar. Met hun eigen spelletjes vol ingewikkelde, zelfverzonnen regels. In hun zelfbedachte wereld.

Het loopt wonderwel vanzelf. Omdat ze elkaar door en door kennen, natuurlijk. Maar ook omdat ze er deze keer alle tijd voor hebben. 24 uur samen spelen en niemand die naar familie, piano of de scouts moet... Het einde nog lang niet in zicht, dat biedt hen blijkbaar eindeloos veel mogelijkheden.

Ook als er geen straatfeest is, moeten we dat misschien blijven doen: met de buren afspreken dat iedereen thuis blijft, zodat de kinderen tussen onze huizen en het park kunnen wervelen. Binnen, buiten. En spelen, spelen, spelen.