Die keer dat wij onze tent in de regen moesten opzetten en iemand van onder zijn shelter naar de kinderen wenkte. 'Kom maar schuilen.' In de weer met natte zeilen, loerden we af en toe van onder onze kappen naar hun gekeuvel. 'Zo babbelen, zeg!' zeiden we tegen elkaar. 'Zeker Hollanders.'
Zwitsers! Waarmee de kinderen - en dan vooral de dochter - afwisselend Frans en Engels hadden gepraat. Aangevuld met universele gebaren voor eten. En chocolade klinkt in veel talen natuurlijk hetzelfde. Maar toch. Waar komen jullie vandaan? Waar gaan jullie naartoe? Hoe heten jullie? Hoe oud zijn jullie? Een hele conversatie.
Even later klonk ergens Ed Sheeran en was ik weer helemaal gerust gesteld. Het Engels van hun liedjes is nog steeds heerlijk fonetisch. De bijpassende boksbewegingen van een vertederend onhandige coördinatie.
*** Darling, klinkt het daar bij jou ook voortdurend uit de boxen?
Y recuerdas entonces? ***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten