Later, mijn jongetje, word je een man,
Later reikhals je als een giraf naar het hoe en het waarom.
Men zal je stempelen als bagage.
Men zal je kwetsen om je wens en je droom.
En jij zal trachten eens en voorgoed te fotograferen
het hoe en waarom van de vrouw
die kantelt in je lakens
die zingt naarmate je ontdubbelt in haar vel.
En nog later, jongetje, wordt
je leven een plakboek.
Maar nog lange niet, nog lange niet.
Hugo Claus schreef dit op de vierde verjaardag van zijn zoon. Aan de vooravond van Lukas' groeifeest denk ik aan de gedachte uit dit gedicht. Morgen vieren we precies deze dubbele gevoelens. Wat wil ik graag dat hij honderd jaar wordt. Met alles wat bij het leven hoort. En wat wil ik hem graag eeuwig vasthouden in het nu.
Dus ga ik morgen ontzettend veel foto's trekken. Echte en mentale.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten