Zwemkotje

Zwemmen, zwijg me daarvan. Of toch alles wat bij zwemmen komt kijken.

                   

        

Dat gedoe met die kleerhangers met hun haken, netjes, bakjes. Het kan me niet schelen welk model het zwembad gebruikt, het is altijd onhandig. Kleren en schoenen passen er nooit op. Het geheel past nooit in de veel te smalle kastjes. Als het na veel duwen en stampen toch lukt, moet je alles er weer uithalen om 50 cent uit je zakken te vissen zodat je het kastje op slot kunt doen.

De fase vooraf in het kleedhokje is ook al geen pretje. Die kotjes zijn te klein, te nat, te vuil. Er zijn te weinig haakjes en als ze er zijn, vallen die rotkleerhangers er telkens weer af. En dan dat systeem om de deuren te sluiten. Je moet met je ene voet de overkant dichthouden, terwijl je aan de andere deur het klapbankje of een hendeltje naar beneden doet.

Als er dan ook nog eens twee kinderen met jou mee gaan zwemmen - of beter: jij met hen - dan is het helemaal miserie. Je hebt in totaal drie van die onhandige kleerhangers. Samen met drie paar schoenen onmogelijk in één kastje te krijgen. Dus moet je twee keer 50 cent zien te grabbelen. Het te kleine kleedhokje is nog kleiner. Als je de deur dichtdoet, moet iedereen zich eerst tegen de muur wurmen. Waarom zwaaien die deuren ook naar binnen? Als je dan eindelijk die hendel of dat bankje naar beneden krijgt, moet je opletten dat er geen vingers tussen zitten.

Al heb ik in dat kotje ook al heerlijke dingen meegemaakt. Vorige zaterdag kon ik mijn lachen haast niet inhouden bij de conversatie van de buren. (Nog zoiets: flinterdun die wandjes, akoestische privacy nihil.)

Kind 1: 'Papa, jij hebt zo'n dikke piet.'
Vader wil het waarschijnlijk netjes houden. 'Ja, ik heb een dikke poep.'
Kind 2 tegen Kind 1: 'Later krijg jij ook zo'n dikke piet.'
Vader reageert niet.
Kind 1: 'Papa, jij hebt zo'n dikke PIET. Niet poep! PIET! En zo groot. Dik en groot.'
Kind 2: 'Ja, en met haar.' Tegen Kind 1: 'Later krijg jij daar ook haar.'
Kind 1: 'En dan wordt mijn piet ook zo DIK en zo GROOOOT!'
Vader doet voort. Wil waarschijnlijk zo snel mogelijk dat hok uit.

(Ik wou nochtans nog knipogen naar hem terwijl we zouden staan sukkelen aan de kastjes. Zo van 'die kinderen toch!' Maar misschien zou die vader mijn non-verbale communicatie anders interpreteren.)

't Is dat we daar met z'n allen in ons blootje staan, dat lokt natuurlijk vragen uit. Zo gebeurde het helaas niet in onze private badkamer maar in het openbaar zwembad dat mijn kinderen onlangs hun seksuele voorlichting wilden voortzetten. Ik weet niet eens meer langs welke weg in het gesprek ze er toe kwamen, maar plots vroegen ze daar in dat kotje hoe zaad er nu precies uitziet. 'Niet één zaadje, maar als het uit de piemel komt.' Ik heb naar best vermogen geantwoord. Zocht naar iets uit hun leefwereld. 'Weet je nog, als je een ei breekt, dat er eigeel en eiwit in zit? Allemaal zaadjes samen lijken een beetje op eiwit: plakkerig en niet zo vloeibaar als water. Het is van kleur wel iets witter en het heet sperma.' (En ik weet wel, er zijn nog meer verschillen. Maar dit leek mij voorlopig toch voldoende informatie.)

Langs de buitenkant klink ik alsof ik uitleg waarom de blaadjes in de herfst van de bomen vallen. Vanbinnen denk ik 'waarom nu en wat komt er nog?' Maar zij knikken en schakelen nonchalant over op een ander onderwerp.

Bij deze mijn excuses aan diegenen aan de andere kant van het kot. Misschien vond u mijn antwoord niet gepast, misschien vond u uw kinderen nog te jong. Als u het wél een goede uitleg vond, misschien stiekem zelfs een beetje blij was dat u het nu niet meer zelf hoeft te vertellen of dat u voortaan een geschikte vergelijking voorhanden hebt, graag gedaan.