Roze bomma

Omdat we ons vorig jaar zo goed gedragen hadden, mochten de gezinnen in het lang weekend weer mee met de klimvrienden. Boulderen in Fontainebleau. Dat begint te lonen. De kinderen kennen ondertussen klimgrepen waarmee ik mijn vingers zou breken.

In het echt ging het zo. (Zoek de twee verschillen.)

Overal lagen dikke matten en waren er handen van papa's.

En dan plots, hup, krijgen ze een zetje en zijn ze vertrokken. Die rots over. Die spelonk in.

Het worden échte, dat weet ik wel zeker.

Echte klimmers. Die de rots desnoods op hun turnpantoffels veroveren en wankelend op hun korte benen een crashpad op de rug nemen.

Echte kampeerders. Die zich niet laten doen door regen en kou, dan maar een kampvuur stoken, mopjes vertellen en hun eigen lijflied verzinnen.

ik heb een roze bomma (het publiek herhaalt: ik heb een roze bomma) die komt uit Mexico-o (die komt uit Mexico-o) ik heb haar leren klimmen (ik heb haar leren klimmen) in Fo-ontainebleau (in Fo-ontainebleau)! En van je hela-hela-enzovoort.

Echte vrienden.