Allerliefste is het huis uit en dan profiteer ik ervan: tot 22 uur opgeruimd, jippie!
De volle drie uur nadat de kinderen in bed liggen gespendeerd aan vaatwas vullen, brooddozen opsporen, afwas doen, zwemgerief spoelen, vaat legen, was draaien-ophangen-plooien en over de kasten verdelen, restjes speelgoed aan de kant zwieren, papier op te classeren hoopjes sorteren,...
En oh, iedereen helpt hier mee. Dat is geen probleem. Kinderen ruimen op. Allerliefste doet een significant deel in het huishouden. Niettemin blijft het gewoon veel werk en moét alles opgeruimd zijn.
Versta me niet verkeerd, het is slechts een opruim-manie. Geen smetvrees, geen kuisobsessie. Helaas. Hygiënisch proper is het hier niet. Alleen alles altijd opgeruimd.
Dat heb ik nodig. Rust in mijn omgeving betekent rust in mijn hoofd. Want als ik me eenmaal laat gaan, komt de chaos verdacht snel aanzetten. Mijn bureau bijvoorbeeld is een zwakke plek waar wanorde de overhand durft nemen en waar ik na een tijdje niet meer aan opruimen begin. Nergens meer aan begin. Papieren, verstelwerk, boeken, jaszakschatten, bankuittreksels... Dat stapelt zich maar op en verlamt mij.
Daarom moét ik opruimen. Mijn grootste schrik als ik me een beetje laat gaan, staat anders zó voor de deur. Een OCMW begeleidster aan wie ik beschaamd -maar enigszins opgelucht en hoopvol- een plastic zakje overhandig met ongeopende facturen van jaaaaren terug. "Hier, ik raak er niet meer wijs uit. Wilt gij dat voor mij in orde brengen alstublieft?"
hihi.. bwaaa dan gaat ge u echt al moeten laten gaan zenne! maar ik als OCMW begeleidster herken het wel, al moet ik zeggen dat ik er na al die plastiek zakken op het werk, thuis ook niet zo veel zin meer in heb! Maar omdat dat juist mijn werk is, verwacht manlief natuurlijk dat ik daar beter dan hem in ben ;) doe zo voort! groetjes, Elinemien
BeantwoordenVerwijderen