Mijn zus trouwt morgen en Jana is bruidsmeisje.
We oefenen in de tuin. Allerliefste is bruidegom en staat aan het tuinhek te wachten. Ik ben bruid en schrijd voort aan de arm van mijn geïmproviseerde vader: een pop die me naar mijn aanstaande echtgenoot leidt. Er is geen lang kleed om over te struikelen maar vlak voor mij wel een spring-in-'t-veld waarvoor ik moet uitkijken. Ze strooit grassprieten uit het boodschappenmandje van haar speelwinkel.
Gracieus, maar het decor zorgt voor de nodige kolder.
Gonkelie, vraag ik plechtig, wil je met me trouwen? Ba ja, zegt hij. Tante Fie, wil je met me trouwen? Natuurlijk, zeg ik. Met enige moeite wringen we dan elk onze ring uit, ruilen en doen hem om elkaars vinger. Nog altijd lacherig.
Tot ik in zijn ogen kijk en oprecht fluister hoeveel ik van hem hou. Evenveel als toen. Als altijd al.
"Neen!" gilt ze daarna jaloers. "Niet zoenen. Ik wil ook een zoen!"
Edit: Een romantische ziel ben ik. Dus kijken we samen ook naar allerlei filmpjes van bloemenmeisjes.
"Die loopt niet rustig, hé."
"En die ook niet, hé."
"Die wil ik nog eens opnieuw zien!"
"Neen, die wil ik niet zien." (Te gewoon zeker?)
"Maar die rapen dat terug op!"
"Kijk, de papa en mama gaan trouwen met de bruid."
"Die gooit alles op dezelfde plek. Maar dat mag niet, hé."
Echt, ik wist niet dat bruidsmeisje op internet zo welig tierden. Met haar voice over valt het kijken nog wel mee. En wedden dat ik morgen op de échte trouw ook zo'n melige video maak? Daarom drukte ik haar voor de zekerheid nog eens op het hart dat ze wel mag lachen maar niet zo gek moet stappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten