Een jaar geleden stierf de opa van Allerliefste. Mijn schoonopa. Ik herinner me de verhalen over hoe hij oma leerde kennen, over zijn legerdienst (in de gemotoriseerde cavalerie!), over zijn werk op de universiteit dat tot buiten Europa reikte. Meestal begon hij een verhaal dat onmiddellijk werd overgenomen door oma. Dan zat hij erbij met een twinkeling in zijn ogen, een knipoog naar ons, af en toe een droge opmerking tussendoor en of we nog iets wilden drinken want dat het nog een tijdje zou duren.
Samen met Jana hebben we hem onlangs zijn eigen naam gegeven. Ze heeft haar eigen opa maar ook nog vage herinneringen aan de oudste opa. Elke keer dat we bij oma op bezoek gaan en Jana zijn muzikale verjaardagskaart opent... Elke keer dat ze thuis de portretfoto ziet van hen samen. Leg het maar eens uit aan een kleuter dat opa van oma er niet meer is. De opa van de rozen in onze tuin. De bloemen -naar hem genoemd- die bij veel van zijn kinderen en kleinkinderen staan.
Daarom noemen wij hem sinds kort Opa Roos.
Opa Roos van Oma Koek.
Oma Koek die Opa Roos heel erg mist.
Opa Roos waar we vandaag hard aan denken.
Ook Jana. En misschien Lukas, vorig jaar nog maar een klein kloppend hartje in mijn buik.
Met het nieuwe leven dat toen al groeide en zijn recente nieuwe naam, leeft hij voor mij meer dan ooit verder. En ik hoor het hem zeggen: "Al die schone jonge mensen."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten