Babysnoep

Het babybezoek voor Lukas kabbelt rustig verder. Poliklinisch bevallen en misschien ook een tweede kind zorgen ervoor dat vrienden en familie niet onmiddellijk en en masse komen kijken. Dus zaten we dat eerste weekend in onze zetel te wachten. Drank en hapjes klaar. Alle gezinsleden schoon opgetut. Niemand op bezoek.

Lukas´ geboortekaartje

Maar regelmatig komt er dus tóch volk. (Trouwens, nog steeds welkom!)
En dan is de standaardvraag: Hoe gaat het met de grote zus?

Bedankt, zeer goed. Hoewel ze niets wist, wou ze graag een broertje. Dus dat kwam goed uit. Bij het eerste bezoek in het ziekenhuis keek ze zelfs niet naar mij maar liep recht naar Lukas´ bedje en riep: 'Oooohhh!' (Bewust zo geregeld dat Allerliefste met haar binnenkwam en dat ik Lukas toen niet in mijn armen had. Hoewel ik anders zeer voor baby-knuffelen en -koesteren ben!)

Thuis is ze heel even (al bij al een minuut) jaloers geweest. Niet op hem maar op mij: Lukas was háár baby en daar moest ik afblijven. En in de kribbe verkondigde ze: 'Mijn baby is geboren!' Aanvankelijk was ze wel wat overstuur als Lukas huilde, maar ook dat ging snel voorbij.

Eigenlijk doet ze het fantastisch. Aanvaardt probleemloos dat Lukas veel bezoek en cadeautjes krijgt. Vraagt op tijd en stond haar portie aandacht en affectie. 'Nu moet je mij pakken.' Begrijpt dat Lukas nog niet met haar kan spelen. 'Alleen maar drinken, slapen en wenen, hé?'

Tegelijk is ze graag en veel met hem bezig. Dan wil ze dat Lukas bij haar in bed / de zetel / het groot kussen komt. Kruipt vervolgens over hem heen om in zijn gezichtsveld te liggen en roept: 'Hij kijkt naar mij!' En soms laten we haar met Lukas alleen. Met een gerust hart, zo zacht en lief als zij voor hem is. Tot ze zegt dat ze 'klaar' is en we Lukas mogen komen halen. Dan is het genoeg geweest.

Lukas´ doopsuiker, ofte Jana´s snoepwinkel